2 Ay ♥

Zaman hem çok hızlı geçiyor hem de çok yavaş. Öyle hızlı ki 2 ay nasıl geçti anlamadım, kızımdan başka hiç bir şeyle meşgul olamadım çünkü. Çok yavaş geçiyor, günlerimiz öyle dolu ki. Sanki 2 aydır değil de yıllardır bizimleymiş gibi.

Her günümüz bir macera, her gün yepyeni ve başka. Rutin diye birşey kalmadı ve bu bilinmezlikte zaten en fazla bir gün sonrasını planlayan ben, bir saat sonrasını bile planlayamamaya mahkum oldum. Bu düzensiz döngü içinde yuvarlanırken, bir hafta öncesini bile unutur olduk, hatta eşimle konuşuyoruz önceden nasıl yapıyorduk diye. Bir ay önce nasıl uyutuyorduk nasıl besliyorduk kızımızı. İşte bu yüzden yazmalıyım, tabi hafızamda kaldığı kadarıyla.

İkinci ayın başlarında sanırım yenidoğan sivilcesi denilen illete yakalandık. Öyle çoğaldı ki pamuk yüzü ve kafası komple sivilce oldu. Helo'da rahatsız olduğuna dair bir belirti yoktu ama oldukça kötü görünüyordu. Doktorumuz alerjik olduğunu ve narenciye, çilek, fıstık, çikolata gibi şeyleri yemememi söyledi. Bir de fenistil diye bir damla verdi. İkinci günde %80 oranında geçmişti çok rahatladım, toplamda 4-5 günde tamamen bitti çok şükür.

İlk ay kontrolümüz 41. günde oldu (doğumdan bir hafta sonra doktoruna gitmiştik). Bu ülkede boy ölçümü yapmıyorlarmış. Kafası 36cm (ilk kontrolde 31 di yanlış hatırlamıyorsam), kilosu da 4090 gr olmuştu. Doğum kilosunun üzerine 1400, minimum kilosunun üzerine 1700 gr almış yani, çok sevindim. Zaten doğduğunda çırpı gibi olan bacaklar ve parmaklar dolmaya başlamıştı :) Boyunu da biz kendimiz ölçtük 1,5 aylıkken 59 cm (doğumda 49 idi) olmuştu ama biraz hatalı da ölçmüş olabiliriz.

Kızımın gece uykuları düzene girdi sayılır. Zira başlangıçtan beri üç aşağı beş yukarı aynı düzende gidiyoruz. Çok şükür geceleri iyi uyuyor. Başlarda babası da bir kez kalkıp sağdığım sütü biberonla veriyordu ama son zamanlarda uyandırmıyorum, çünkü beni de fazla yormuyor kızım. Babası da zaten 6.30 da kalktığı için uykusunu alsın istiyorum. Ancak 5 de işten geldiğinde neredeyse yatana kadar onda Helocum. Ben de bu arada yemek yapıyorum, ev işlerini ayarlıyorum falan. Babası ona genelde müzik dinletiyor, ben gün içinde bu konuda pek ihmalkarım nedense ama çıplak sesimle durmadan şarkı söylüyorum tabi.

40'ının çıkması gerçekten sihirli birşeymiş. Birden bire tavırları bakışı duruşu değişti. Önceden daha bebeksi idi. Hani böyle sürekli uyuyan kendi halinde olur ya bebekler. Kırkında sonra ise daha hareketli oldu, bizi algılamaya başladı, tepkiler veriyor, konuşuyor, numara bile yapıyor bize artık. Elleri kolları pek durmuyor son zamanlarda. Sürekli gezmek istiyor. Evin içinde gün boyu volta atıyoruz. Tabi bunda babasının da etkisi var. Kocacım da pek hareketli biridir, öğrenciliğimizde yürüyerek ders çalışırdı bir dakka oturmaz yerinde. Demin yazdığım gibi akşamları babası uyutuyor ve o da evin içinde kucakta volta atarak uyuttuğu için bizim kız gezmeye fena alıştı. Uyumak için sadece kucakta pışpışlamamız yetmiyor bir de yürümemiz gerekiyor. Kollarım belim kopuyor bazen ama bir yandan da spor oluyor. Kendi kendine uyumayı öğretmeye çalışacağım ama şimdi henüz daha çok küçük ve yakında Türkiye'ye de gideceğimiz için, alışkanlık bile edinse bozulacak diye erteliyorum.

Zaten son iki haftadır falan kusmalarla başımız dertte. Maşallah emme konusunda hiç problemimiz kalmadı ve çok şükür süt de yetiyor ama biraz fazla emiyor galiba. Kusmasını azaltmak için beslendikten sonra bir süre dik tutuyoruz ve yüksek yatırıyoruz. İnternette bir de sık sık az az beslenmesi öneriliyor. Bugünden itibaren buna dikkat etmek için biberonla ölçülü vermeye karar verdim. Fakat bu sefer de ya doymadığı için ağlıyor veya uyusa bile çok kısa süre sonra acıkıp uyanıyor. Aslında kızım çok aç gözlü değil. Doyduğunda kendi bırakıyor memeyi ve aç değilse kesinlikle ağzını açmıyor ama yine de kusuyor işte. Özellikle uyurken ağzına geldiğinde yüzünü buruşturuyor, bazen uyanmasına sebep oluyor acılığı.

Kusmalar yüzünden gündüz uykularımız çok düzensiz ve az. Bazı günler gayet iyi uyurken çoğunlukla uyanık oluyor ve eşim geldiğinde pili bitmiş bir beni buluyor karşısında. Birkaç kere depresif hallerim bile oldu, sinirimden ağladığım, çatacak kimsem olmadığı için eşime carlayıp onu üzdüğüm...

Doğduğundan bir kaç gün sonrasından beri geceleri yanımızda uyuyor. Bir gece beşiğinde iken kusmuştu ve ben kalkıp onu doğrultana kadar böğürmeye başlamıştı. Öyle korktum ki o gün, ondan sonra hemen müdahale edebilmek için yanımıza aldım. Gerçekten birçok kez de daha hızlı şekilde müdahale ettim. Kusmalarının azalır azalmaz yeniden beşiğine yatıracağım ama nedense bu boğulma olasılığı fobim haline geldi. Öyle korkutuyor ki beni Allah korusun. Gerçi vücut ona göre tepki veriyor, öksürüyor falan ama bebek kendini kaldıramadığı için öksürürken bile çok zorlayıcı olabiliyor.

Aramızda yatmasını çok seviyoruz ikimiz de, uyurken onu seyretmek koklamak şahane. Gece öyle sesler çıkarıyor ki, bazen şaşıyorum nasıl çıkartıyor diye. Ellerindeki zerafetin tersine çıkardığı sesler kro bir adam gibi :p Gırtlaktan gelen hırıltılar, mıkırdanmalar şeklinde. Bir de artık asla ellerini örttürmüyor. Battaniye altında ise çok kızıyor illa dışarıda olacak ve yukarı kaldıracak. Zaten emerken, uyurken falan elleri hep yanaklarında ya da gıdısında falan oluyor. Ten teması almaya ihtiyaç duyuyor herhalde. Tabi biz de bol bol dokunuyoruz ama ne kadar seveceğimize de karışıyor hanım. İstemediği zaman elimi itiyor, başını çekiyor falan. Neyi ne kadar istediğinin çok bilincinde.

Göğsümde uyumayı da seviyor ancak rahat bir pozisyon bulana kadar cırlıyor. Sağa sola dönüyor, kayıyor, kollarını ayarlıyor, beni yastık gibi yoğuruyor :)

İki gün önce Bratislava'ya gittik konsolosluğa. Sabah uçakla gidip trenle döndük. Sabah 6 dan önce çıkmıştık ve gece 11 de dönünce yorgunluktan bittik. Helo genelde uyumluydu, yalnız uçakta kemere bağlı olmayı sevmedi ve biraz ağladı. Trende ise bol bol şarkı söyledi gür sesiyle :) Ama napalım 5 saatlik çok uzun bir yolculuktu.

Artık beni ve babasını tanıyor, bize gülücükler atıyor ve konuşuyor. Bazen mızıldanmalarıyla bizi yorduktan sonra gülüyor şımarık şımarık ve biz de hemen tav oluyoruz. Cem'e diyorum kendini nasıl affettireceğini bile biliyor bu yaşta bıdık.

1.5 ay civarından beri arada bazı yemekleri tattırıyorum. Cem'in babannesi de tatırmamızı söylemişti. Parmağımın ucunu yemeğe daldırıp suyunun tadını alacak kadar. Bazen bizimle o da sofraya oturuyor. Her seferinde yeni tadı karşılayışı ve yalanışı bizi bitiriyor.

Banyoya da iyice alıştı. Çok seviyor özellikle banyodan sonra kurutma makinesi ile kuruturken keyif yapıyor. Kurutma keyfini bu videodan görebilirsiniz.  Aile üyelerine açtığımız şifreli sitemizden bir parça :)

Önceki hayatımız komple değişti, artık kızımla öyle canlı hareketli bir yaşamımız var ki tadından yenmiyor.