Hastane Günlerimiz

Doğum hikayemiz burada

Doğum şekli ne olursa olsun her anne ve bebeğin doğumdan sonra en az dört gün hastanede tutulduğunu daha önceden öğrenmiştik, ancak annenin yanına refakatçi alınıyor mu yoksa yalnız mı kalıyor bilmiyordum. Bunu doktora soracaktık ama doğum aniden başlayınca öğrenememiştik. İki tip oda bulunduğu için daha pahalı ve lüks olan odada kalırsam, eşimin yanımda kalabileceğini umuyordum ama yanılmışım. Lüks olan odalar doluydı ama her iki oda tipinin de bulunduğu koridor refakatçilere ve keyfi girişlere tamamen kapalıydı.

Malesef doğumdan sonra koridorda çok az eşimi gördükten sonra çoğunlukla yalnızdım. Takip eden günlerde birkaç kere çok az süreyle görüşebildik ve o bebeği neredeyse hiç göremedi. Toplamda 5 dakika falan görebilmiştir ancak beş gün boyunca. Ben de ona her gün cep telefonumdan çektiğim resim ve videoları göndermeye çalıştım. Onun için ikimizden de uzak olmak, bizi sürekli merak ediyor olması, beni güçlü olmaya sevkediyordu. Onun durumu daha zordu çünkü.

Dışardan bakınca bunu duyan herkes durumu yadırgayıp sistemi sövdü, ben de başta öyle düşünüyordum ama yaşadıktan sonra farklı düşünüyorum artık. Bir kere toplumu düşündüğümde böyle bir yasak zorunlu aslında. Kaldığım hastane üniversite hastanesi ve yeterince yoğun bir yer. Her kesimden insanın doğum yaptığı düşünülürse, pek de titiz olmayan insanların, ziyaretçilerin odalara doluşması hijyen açısından zorluk çıkarabilir bu ülkede. Bu yüzden annelerin ve bebek odalarının olduğu koridor tamamen kapatılmış, dışarıdan hiç kimse alınmıyor, bebekler uzaktan gösteriliyor ve anne ziyaretçilerle görüşmek isterse, kapalı bölmenin dışına çıkıp orada görüşüyor.

Tabi dışarda görüşmek ilk iki gün benim için imkansızdı, çünkü dikişler bayağı zorluyordu. Fakat yine de eşim, pasaportumu almak için kısa süreliğine olsa da birkaç kere yanıma gelebildi. Diğer günlerde ise ben de dışarı çıktım.

Ameliyattan sonraki ilk 24 saat boyunca dümdüz yattım. Yatağın arkasının yükseltilmesi baş ağrısı yapabilirmiş ve bu yüzden hiç kaldırmadılar. Sadece sıvı tüketmem gerektiği için, şekerli çay getirdiler ve 24 saat içinde üç litre içtim, çok açtım çünkü. 24 saatin sonunda beni kaldırıp, odada bulunan lavaboya yürümemi istediler ve orda elimi yüzümü yıkadım. Kalkmak ve sonrasında yatmak öyle zordu ki. 36 saat sonunda ise, beni banyoya götürüp duş almamı söyledi hemşire, bu sırada sonda da çıkarıldı. Ondan sonra tuvalete gitmek için kalkmaya mecbur olduğum için zorunlu olarak çaba göstermem gerekiyordu. Sonda çıkarıldıktan sonraki saatlerde kalkıp yatmak çok ama çok zordu. Hatta twitterda şöyle yazmıştım

Normal dogumu bilmiyorm ama sezeryana kolay diyenlere sastim, cok aciyomus bu ameliyat yeri kac gunde gecer acaba, belki de yalnizim diye :(

İkinci gün böyle geçti, üçüncü gün ağrılarım hafiflemişti ama 4. gün çok daha iyiydim. Mümkün olan her fırsatta yürüdüm, ayakta durdum, dolaştım. Bu süre içinde belki 8-10 tane serum verilmiştir. İlk iki gün daha yoğun verildi serumlar ama diğer günlerde de hemşireler sürekli ilgileniyor, iğneler yapılıyor, tansiyonlarımız ölçülüyordü. Her gün doktorlar dikişlerimizi kontrol ettiler. Böyle sürekli ilgilenildiği için kendimi bebek gibi hissediyordum. Hastaneden çıkmadan önce ise ultrason ve vajinal kontrol ile muayne edildim. Sanıyorum rahmin durumuna bakmak için.

Bu arada, doğumdan sonra rahim kasılmaları aynı bebek hareketleri gibiydi. O kadar yoğun hissediyordum ki, sanki kızım tekmeliyordu içerden. İşin ilginç yanı onu emzirirken bu hareketler artıyordu. Meğer emzirirken salgılanan oksitoksin, rahim kasılmalarını destekliyormuş. Kasılmalar sonunda bir hafta sonra, rahim, hamileliğin 20. haftasındaki ebatlara (yaklaşık 1 kg) dönermiş. Gerçekten de karnımın büyüklüğü o zamanlardaki gibiydi. 6 hafta sonunda ise hamile olmadığımız dönemdeki haline gelecekmiş. Merakla bekliyorum. Toplamda +11 kilo almıştım, eve geldiğimde ise sadece +2 kalmış olduğunu gördüm :)

İlk günden itibaren bebeğim (ve tüm diğer bebekler) bebek odasında tutuluyordu. 2-3 saatte bir, bir çeşit bebek arabası ile dağıtıp yanımıza getiriyorlardı bebekleri. Genelde sakin, uysaldı kızım. Bazı bebekler öyle ağlıyorlardı ki, koridordan seslerini duyunca ben de hemen kapıya koşuyordum kızımı almak için.

Her seferinde 1-1,5 saat yanımızda kaldılar. Bu sürede genelde emziriyorduk ama bir kaç sefer emmeye devam ederken almışlardı, çok üzülmüştüm. Fakat sonradan bu sürelerin, bebeği eğitmeye yardımcı olduğunu gördüm. Mesela bazı bebekler emerken uyur ve sürekli emmezler, bu da hem yorucu hem de uzun sürmesine sebep olur. Dila öyle değildi, geldiğinde aktif şekilde emiyor ve doyunca sonlarında uykuya dalıyordu. Genelde yanımıza getirme periyotları 2-3 saatte bir oluyordu ama geceleyin bir defaya mahsus 5 saatlik bir aralıktan sonra getiriyorlardı. Mesela gece 12 de geldikten sonra bir sonraki geliş 5 de oluyordu. Sanırım bu da alışkanlık oldu çünkü evde de, eğer karnı iyi doymuşsa, geceleyin tek bir seferlik böyle uzun bir periyodumuz oluyor. Bu sürede de hepimiz uyuyoruz. Şimdilik bir kaç kere bozulsa da devam ediyor ve umarım nazar değip de bu rutinimiz bozulmaz (maşallah deyiniz lütfen) :)

En başından itibaren her bebeği getirdiklerinde meme emmesi için yardım ediyorlar bakıcılar. Eğer sorunsuz ise kendi başınıza bırakıyorlar. Sorun olduğu zamanlarda ise, emmeyi öğretiyorlar. İlk başta alıştırmak ve doğru emmesi için, bebeğin ağzına ve meme ucuna glikoz damlattılar. Bu tadı alınca bebek hemen emmeye başlıyor.

4. gün sabahı, o zamana kadar 4 gece kalmış olduğum için eve dönebileceğimizi ummuştum. Fakat dönemedik, bir gün daha kaldık. Her sabah anne ve bebek doktorları dolaşıp rapor veriyorlar, kontroller yapıyorlardı. O sabah gelen çocuk doktoruna gidip gidemeyeceğimizi sorduğumda, Dila'nın  raporlarını gösterdi. Normalde bebek doğduktan sonra kilosu düşer ve sonradan yeniden almaya başlar. Doktor kilo grafiğini gösterdi ve grafikte yükselişi görene kadar herkesi orada tuttuklarını söyledi. Kilo düşüşünü önceden biliyordum ama unutmuşum, zaten zayıf doğduğu için, daha da düştüğünü görünce çok üzülmüştüm. Raporda ayrıca diğer kontroller de yazıyordu, göz kontrolü, kalça kontrolleri gibi, hepsi maşallah çok iyiydi. Zayıf ama güçlü bir bebekmiş. (Bu arada ben zayıf olduğunu düşünüyordum ama slovakya standartlarında hiç de zayıf değilmiş, hastanedeki tüm bebekler aşağı yukarı aynı irilikte idi)

Hastanenin kilo artışını görene kadar bebeği kontrol altında tutmaları önemliymiş. Çünkü eğer kilo düşmeye devam ederse, yada beklenen zamanda artışa geçmezse bu başka şeylerin işareti olabiliyormuş. Neyseki ertesi gün, yeniden artışa geçtiğini öğrendik ve bizi o gün saldılar.

İlk üç gün bebekler, bebek odasında kalıyorken, 4. günden itibaren anne yanına getiriyorlar ve artık gece gündüz annenin yanıda kalıyor. Odaya getirdiklerinde hemşire, bebeği nasıl tutacağından, nasıl altını alacağına dair her şeyi anlatıp öğretiyor. O sabah hastaneden çıkamayacağımıza üzülürken, hemen ardından bebeğimin yanıma gelmesi beni çok mutlu etti. Sürekli beşiğinin başındaydım. Yanımda benimle aynı zamanda doğum yapan kadın ise, o kadar umarsızdı ki. Kaç kere ağlayan bebeğine ben baktım, o dışarılarda bir yerdeydi.

Hastanede sabun, havlu, ped, diş macunu fırçası gibi kişisel ihtiyaçlar dışında hiç bir şeye ihtiyacım olmadı. Gecelikleri ve bebek kıyafetlerini onlar verdiler. Hazırladığım çanta hiç açılmadan geri döndü. Bebekleri ise kundaklıyorlardı. Çok değişik bir kundak yapmışlar. Arkası tam uzun, önü yarım (eller açık) olacak şekilde içinde sert birşey olan kundak ile sarmışlardı. Özellikle ilk günlerde bu kundak ile bebeği tut mak ve taşımak çok kolaylaştırdı işimi. Kundağın içinde ise, bir üst gömlek, altında ise etek gibi sarılmış bir bez vardı. Bir de bebek bezinin üzerinden yeniden başka bir kumaş bezi, bebek bezi gibi bacak aralarından geçirmişler. Bunun kalça çıkıklığını önlemek için yapıldığını söylediler ve büyük ablama anlattığımda hastabakıcı olan kayınvalidesinin de eskiden öyle yaptığını söyledi.

Eşimden ayrı kalmak ne kadar zor ve üzücü olsa da, böyle ilgilenildiği için şuan çok memnunum. Yanımızda kimse olmadığı için bu tecrübeleri yaşamasaydım belki daha rasgele ve zor geçecekti ilk günlerimiz. Bugün 16 günlük olduk ve şu ana kadar yenidoğan sarılığı yaşamadık ama umuyorum bu günden sonra da yaşamayız. Hastanedeki edindiği alışkanlıktan mı, yoksa zaten kızım öyle olduğu için mi bilemeyeceğim, çok zorlanmadan geçiyor günlerimiz ve çok şükür ikimiz de iyiyiz.