Updates

Son gelişmelerden bahsetmeliyim sanırım, en son postumda İstanbul'da olduğumu yazmıştım. Daha bir hafta geçmesine rağmen bana bir ay gibi geliyor çünkü çok şey yaptım. Salı akşamı İstanbul'a geldikten sonra Çarşamba Antalya'ya konferansa gittim, hafta sonuna kadar sürecekti ama bir gece kalıp Perşembe döndüm. Perşembe günü bir sunumum vardı, neyse ki geçti bitti ama o olana kadar ben de heyecandan bittim.

Perşembe akşam döndükten sonra Cuma akşamı Emre Paşa'nın sünnet düğününü yaptık. Sünnet yazın olmuştu ama düğün bu zamana kalmıştı. Şehir dışından gelen misafirler, kalabalık, gürültü, hazırlık, vs derken, bu tatlı telaşı da atlattık. Gece kurtlarımızı döküp ertesi gün mevlitte dua etmek biraz tuhaf oldu belki, ama her iki toplantı da gayet kalabalık ve güzel geçti. Cumartesi mevlitten sonra evime gidip valiz hazırlıklarına başladım. Pazar günü de eniştem valizlerimle birlikte beni alıp annemlere getirdi. Ve Pazar gecesi (pazartesiye bağlayan gece) 3 te havaalanına gidip, beş buçuk uçağından sonra Budapeşte'ye, ardından otobüsle Kosice'ye geldim tekrar.

Öyle yorulmuşum ki pazartesi öğleden sonra tüm gün uyumuşum. Zaten düğünden dolayı ayaklarım da ağrıyordu. Ancak yeni yeni geçmeye başladı. Şimdi burada yarım kalan birkaç resmi işimi tamamlayıp, çalışacağım yeni üniversiteye gideceğim. Ancak hala, tam ne zaman gideceğim belli değil ve üstelik gitmeden önce bitirmem gereken bazı grafik çizimleri de bitmiş değil :(

Bu gün oturup güzelce çalışacağım. Inşallah çoğunu bitirirsem ve kalbimdeki heyecanı yenersem gitmeye hazır olacağım.

Hayatımızda yaptığımız bu değişiklik üzerine kapasitesinin sınırlarının zorlandığını farkediyor insan. Eğer normalde o değişikliği yapmayıp yaşamaya devam etseydim, alışkanlıklar, bu tür gelişimlere imkan vermeyecekti. Gerçekten çok kısa sürede, çok yoğun değişimler yaşıyor beynim. Bir çok şeyi algılama, adaptasyon, sorgulama, kıyaslama, yeniden alışmaya çalışma ve farkedemediğim bir çok şey. Buraya ilk geldiğimde İngilizce konuşmakla ilgili sıkıntımı yazmıştım, şimdi şakır şakır konuşuyorum diyemem ama daha rahatım. Üstelik bir hafta için İstanbul'a döndüğümde bu sefer çevreden gelen Türkçe konuşmalara yabancı kaldığımı farkettim, yani buraya ilk geldiğimde hissettiğim duyguyu oraya gidince hissettim. Müthiş bir şey bu, neden diyeceksiniz. Demek ki zihnim 15 günde adapte olmuş, harika bir hız bu.

İşte şimdi Szeged Üniversitesi'ne gidince daha önce hayatımda hiç olmayan bir tecrübeye imza atacağım. Akşam konuşurken eşime de dediğim gibi, korkuyorum çünkü neler olacağına dair zihnimde, geçmişimde, hiç bir bağlantı, örnek, ilişki yok. Ben ki hazırlıksız olmayı hiç sevmem ve bu yüzden korkuyorum. Ama yine de biliyorum ki bir şekilde üstesinden geleceğim, bunu hissediyorum ancak o şekil nasıl olacak hiç fikrim yok.

p.s 1: Geçen haftaki Budapeşte gezimizin resimleri başka bir zamana kaldı.
p.s. 2: Istanbul'da fotoğraf makinem bozuldu, buraya makinesiz geldim. Galiba profosyonel bir makina almanın zamanı geldi ama benim onunla oynayacak zamanım yok :(