Yeni Bir Hayat ...

Merhaba işte geldim, biraz buruk olsam da.

Canım kocacığımı Cuma akşamı yeni yaşamına yolcu ettim, ben şimdilik burda kaldım. Daha önceleri de az da olsa ayrı kalmışlığımız olmuştu ama geride kalan malesef hep oydu. Şimdi geride kalan olarak çok daha zor olduğunu anlıyorum. Eşimle 12 yıllık beraberliğimizde görüşmediğimiz gün sayısı iki ayı geçmez belki toplasam. Şimdi ne kadar süre sonra görüşebileceğimizi bilmiyorum ama ilk fırsatta ziyarete gitmek istiyorum.

Nereye gittiğini soranlar cevaba biraz şaşırıyorlar. Onun gönderdiği az sayıda resimden birini koydum. Slovakya'nın Kosice şehri. Slovakya'yı ben de gitme durumu olana kadar çok tanımıyordum. Oysa tanıdıkça sevdim gayet sempatik gelmeye başladı. Neden Slovakya diyecek olursanız, bir çok dünya devi şirketi genel merkezlerini Slovakya'ya kuruyor. AB üyesi olup da daha ucuz olan bu ülkeyi tercih ediyorlar. Eşim de network alanında çalışanların çok iyi bildiği uluslararası bir firmaya gitti. Her ülkede (Türkiyede dahi) şubesi olan bu firmanın genel merkezi orada. Henüz daha işe başlamadı nasıl olacağını çok merak ediyorum.

Kendisi yeşil gözlü ve açık tenli olduğu için onu Slovak zannediyorlarmış, Türk oluşuna şaşıyorlarmış ki tahmin ediyordum. Slovakça bilmeyen Slovak diyorum kendisine. Slovakçayı da son iki ayda öğrenmeye çalışıyordu, özel ders kurs vs almak istedi ama kimseyi bulamadı ders verecek. İnternette bulduğu iki özel ders için de mailine cevap gelmedi :( O da internetteki eğitici kaynaklardan öğrendi bayağı. Şehirde insanlar çok fazla bilmiyorlarmış İngilizce, ama firmada ingilizce ve almanca konuşulacak zaten Alman firması. İki dili de biliyordu aşkım, şimdi üçüncü dili de oldu.

Ben de tek tük de olsa bazı kelimeler öğrendim size de öğreteyim, çok kolaymış :p Mesela çay istiyorsanız Çai (acaba c miydi ç miydi unuttum) kahve istiyorsanız Kava demeniz yeterli hehe.

Aslında ben hüzünlü bir yazı yazacaktım ne olduysa değişti şekli. Ce'yi gönderdikten sonra annemlerde kalmıştım hafta sonu evimde hüzünlenmeyeyim diye. Ama evimizi çok özledim ve bugün geldim. O kadar tuhaf bir duygu ki, her şey onun yokluğunu hatırlattı. Yemek yerken kendi yerime oturdum, kocamı hep oturduğu yerinde hayal ettim. Onunla sofrada hep sohbet ederdik, eksikliğini hissettim bu yüzden ben de yemek yerken kitap okudum. Üzerine son giydiği eşofmanı kokladım. Yere düşmüş saç tellerine hep kızarken şimdi atmaya kıyamadım. Temizlik yaparım diye düşünüyordum ama vazgeçtim. Acaba pasaklı bir kadın olur muyum.

Şimdi ne yapıyor, ne yiyiyor, üşüdü mü, canı sıkılıyor mu beni düşünüyor mu...

Oysa ona söz verdim kendimi bırakmayacağım çünkü daha iyi olsun diye şansımızı deniyoruz. Geleceğimiz ve doğacak çocuklarımız için. Umutlarımız için. ( Bu arada okuduğum kitap Ayşe Kulin'in Umut isimli kitabı, bu kitabın şu sıra elime gelmesi tesadüf mü acaba?)

Dayan yüreğim dayan...