Hayat İşte

Pazar günü nihayet, artık meşhur olmuş ilk kadınlar günümü gerçekleştirdim. Cuma günü akşamından (hatta perşembe tatilinden) başlayan telaşımın sonucunda, vücudumda ağrımayan yer yok şuan. Popom bile ağrıyor inanın, tabi ben de günlerdir blog okuyamaz durumdayım.

Bu sabah yorgun ama mutlu uyandım. Uzun zamandır görmediğim yakınlarımla görüşmek, bebeklerini sevmek, onları ağırlamak bana çok iyi geldi. Alt kattakiler eminim rahatsız oldu ama 3 yıldır ilk defa olsun o kadar.

Bu sabah kendimi daha bir güzel gördüm aynada, düşündüm... 30 yaşımdayım yıllar sonra belki de diyeceğim ki en güzel göründüğüm yaş 30 lardı. Ne çocuksuluğun saf bakışları var gözlerimde, ne de yaşlanınca oluşan yılların yorgunluğunun izleri var yüzümde. İkisinin tam ortası.

Üstüne üstlük İstanbulda hava hem yağmurlu hem güneşli, nasıl güzel. Tam 2 farklı gökkuşağı gördüm sabah. Resmini de çektim ama cep telefonumla, yine evde kalmış makinem. Birde böyle havalarda deniz yeşil görünüyor, bilmem gördünüz mü, çok başka, maldivlerdeki deniz gibi oluyor.

Bugün öğlen, orta okulda arkalı önlü, lisede yan yana oturduğum, üniversitede aynı üniversite ama başka bölümden arkadaşım bana uğradı. Kendisi dersanede çalıştığı için çok seyrek görüşüyoruz. Nasıl özlemişim, iyi geldi.

Yemekte sohbet ederken, "geçende B. yi gördüm dedi. Sana selam söyledi" dedi. Ve anlattı...

B. benim orta okulda 3 yıl aynı sırayı paylaştığım, en yakın ama aynı zamanda en büyük rakibim olan kız arkadaşım. Sınav öncesinde ben hiç çalışamadım der, sonra 5 leri alırdı. Çocukluk işte.

Mezun olup da diplomalarımızı aldığımız günü hiç unutmuyorum. Benim diploma notumda 4,96 onunkinde 4,94 yazıyordu ki, derin bir oh çekmiştim geçtim diye. O zamanlar 5 ler bol keseden atılmıyordu ve 3 yazılı bir sözlü notu ve hatta dönem ödevi ortalaması karne notu oluyordu. Kursa gitmek falan neredeyse çok nadirdi. Biz gitmedik yani.

O yaz mezun olduktan sonra, herkes hayatına yön verecek liseyi seçme telaşında. Başka bir arkadaşımdan duydum ki, o süper liseye gidecekmiş ve diploma notu da 5 miş, kesin girermiş. O zamanlar süper liselerin sayısı çok az ve diploma notuna göre alıyorlar. 5 notu olanlardan kontenjanını doldurmaya başlıyorlar. Dedim ki olamaz ben gözlerimle gördüm 5 değildi. Yoo dedi bana evde gösterdi, üzerinde 5 yazıyor.

Herhalde bu liseye girebilmek için müdürle görüşmüşlerdi daha sonradan. Neyse.

Bana diğer arkadaşlarım, sen de başvur dediler. Ama o lise uzaktı ve servis parası verebilecek durumda değildi babam. Ben yürüme mesafesinde sıradan bir düz liseye gittim.

Aradan yıllar geçti, liseyi 2,5 yılda bitirdim (kredili sistem sağolsun) ve hemen üniversiteyi kazandım. Yine maddi sebepler yüzünden şehir dışını hiç yazmadım. İstanbul'da kaldım.

Ben üniversite 1 de iken B. ile otobüste karşılaştık. Lise forması giyiyordu ve son sınıftaydı. Bana yine hava attı, hazırlık okuduğu için ingilizcesinin iyi olmasından ve üniversite için hedeflerinin daha iyi olduğundan bahsetti. Ben üniversiteli olduğum halde o yine üste çıkmıştı.

Daha sonra kendisinin Edirne tıbbı kazandığını öğrendim, tıp tercih edeceğim bir bölüm olmasa da benden yüksek puanlı bir yerdi, kıskandım. Tabi o zamanlar düşünmüyorum hiç, aldığım eğitimleri karşılaştırmayı. Ben her seviyeden öğrencinin olduğu bir lisede, o seçilmişlerin olduğu bir lisede idi. Neyse.

Bir daha hiç haber almadım. Google da zaman zaman onu aradım, hiç birşey yok. Ne facebook ne üniversiteye ait birşey (bazı üniversiteler sınav sonuçlarını yayınladığında internetten o kişiler çıkabiliyor). Sadece bir atama listesinde adı geçiyordu. Bir sağlık ocağına atanmış o kadar. Mezun olduğunu anladım, sevindim.

İşte bugün arkadaşım bana selamını getirdi ya, onu tesadüfen, eski mahallemdeki sağlık ocağında görmüş. Orada doktormuş. Konuşmuşlar, beni de sormuş. Çok değişmiş dedi. Görsen tanıyamazsın. Çok kilo almış, belki diyor 48 beden, boyu senden uzundu, sanki kısalmış diyor. Beyinle ilgili bir rahatsızlık geçirmiş. Belki tedavide kilo almıştır o kadar çok. Evlenmemiş, aynı yerde oturuyormuş. Hiç eski B. gibi değil.

Şaşırdım ve üzüldüm. O zamanlar çocuktuk elbet, farkında olmadan yapılıyordu kıskançlıklarımız. Yine de insan sanki en son hatırladığı gibi kaldığını düşünüyor herşeyin.

Bir yandan da biraz kırgınım. Ben o kadar aradım bulamadım ama o benim adımı Google da yazsa özgeçmişimin olduğu site karşısına çıkar ilk sırada, orda telefonum mail adresim iş adresim her şey var. Acaba söylenecek söz mü yok, bir selam maili çok mu bana.

Şimdi yerini biliyorum ya, anneme gittiğimde uğrasam mı, güzel bir çiçek yaptırıp. Ama diyemem ki beğenmediğin okulda hoca oldum ben, hava atmak için uğradım sanar mı? Yoksa beni bulmak çok kolay iken bulmamasından aslında hiç umrunda olmadığımı mı çıkarmalıyım?

Uzun bir yazı oldu biliyorum. Allah nasip ederse yıllar sonra bu yazıyı okuduğumda hangi şartlar altında olacağım kim bilir. Geriye dönüp baktığımda bugünkü hislerimi hatırlamak için yazdım. Hayat böyle bişeymiş.