Her Şey Çok Güzel Olacak ve Moonish

Merhabalar herkese günaydın, yeni bir haftaya güzel başlamak istiyorum bu gün.

Artık yetişemediğim işler için dert etmeyi bırakıp, dert etmekle geçirdiğim zamanı aktif olarak harcamaya başladım. Tabi bu da gözle görülür bir fark yaratıyor insanda, öncelikle ruhunda.

Belki bazılarınız biliyorsunuz bu siteyi, ama bilmeyenler için anlatmak istedim. Çok severek okuduğum bloglardan biri. Kelimeleri kulanışındaki ustalığa, bu kadar güzel ifade etmesine bayılıyorum. Sanki bir roman okuyormuş hissine kapılıyorum. Muhakkak okumalısınız : Herşey Çok Güzel Olacak.

Bir itirafım daha var Moonish hakkında. Biliyormusunuz aylar önce ben Moonish'i düzenli olarak okumaya başlamadan önce, bir çok arkadaşımın yorumlarında görür, kendisini gizli gizli ziyaret eder ama nasıl bu kadar çok bloga yorum yazabildiğini anlayamaz, herhalde hiç işi yok diye geçirirdim içimden. Sonra onun düzenli takipçilerinden oldum, nasıl güzel bir insan olduğunu anladım.

En önemlisi de dün akşam blogunu ilk açılış yazısından geriye doğru okumaya başladım. Birçok yazısını okudum, daha iyi tanıdım. Doğrusu yukarda yazdığım gibi düşündüğüm için çok pişman oldum. Canım çok özür diliyorum, bazen insan önyargılı davranabiliyor.

Kendisi ne kadar çalışkan, bilgili, temiz kalpli, çok okuyan, yardımsever ...vs bir çok özellikleri aynı anda barındıran nadir insanlardan biri. Çalışarak hakettiği yere geldiğini düşünüyorum, Allah her zaman gönlüne göre versin. 

Ve bir yazısında ona boş gezen bir insan olduğunu söyleyen yakın bir arkadaşının lafına çok üzüldüğünü ve ardından gün boyu yaptığı şeyleri yazmış. İşte  o yazıdan sonra akşamın bir saatinde ne zamandır elimi sürmediğim tezimi çalışmaya başladım. İçimdeki hevesi uyandıran yazı (ya da oraya kadar okuduklarımın hepsi) o oldu. Bir süredir birşeyleri beklemekte olduğumun, dolunca tam performans çalışacağımı düşünüyordum. İşte o gün geldi. Ve tetiği çeken de Moonish'in yazıları oldu.

Artık bir süre daha çok çalışabilir ve daha az blogumla ilgilenebilirim bilemiyorum. Çünkü günler bir bir geçerken planlarımın daha fazla ertelenmesini istemiyorum.

Allah nasip ederse tezimi bitirdiğimde (ya da bitmeye az kaldığında) anne olmak istiyorum. Bu duygu o kadar yoğunlaştı ki, artık daha fazla ertelemek istemiyorum. Tabi yine her zaman planladığımız gibi gitmeyebilir hayat. En azından öyle umuyorum.