Cocuklar buyudukce dertleri buyur derler ya, tam da bu aralar bu turde "challenge"larini yasiyorum hayatimin. Bu gune kadar kizim evin zillisi, oglum evin uslusuydu. Simdi roller degisti, oglumun icindeki karanlik gucler, benim o masum minik bebegimi eline gecirdi :) Kizimi ise sanki daha az goruyorum, oyle cok ozluyorum ki... Buyudukce cocuklar anneden uzaklasiyormus ya, bir kac sene sonrasini dusunemiyorum.
Bunlar bebekken gunde 12 saat uyuduklarini varsayarsak, 12 saat dipdibe idik her gun. Sonra oyun okuluna gittiklerinde (2-4 yas) sadece gunde 3 saat yoktular ve bu da haftanin her gunu degildi zaten. Yani ben iki cocugu gunde 12 ser saat cok rahat idare edebiliyordum. Simdi ikisi de gunde 6 saat okulda ve okuldan sonra uyku saatine kadar 5 veya 6 saat evdeler (bazen aktiviteler dolayisiyla daha az) ve ben resmen zorlaniyorum. Inanin anneligimde son bir kac aya kadar hic bu kadar yetersizlik hissiyle dolmamistim. Ozellikle oglum remen bir huysuz ihtiyar gibi oldu, hep sikayet hem memnuniyetsizlik, ne yapsam yaranamiyorum.
Hadi diyelim ki, yaslandikca tahammul seviyem azaldi, sinirlerim lackalasti fakat 7 kusur yillik anneligimde kazandigim bir sabir artisi da var. Demek ki
bu sabir artisi < yaslilik etkisi+ cocuklarin dertlerinin buyumesi
ile olusan toplam etkiye yetmiyor, az kaliyor. Simdi onumuzdeki 5 yil icin bir plan yapacak olursam, cocuklarin dertleri belki bir kac kat daha fazla artacak ve tabi ki yasliligin getirdigi "kafa kaldirmiyor" etkisi daha da artacak ve sonunda sanirim ben cildiracagim. Cidden buyuk cocuklari olanlar nasil yapiyorsunuz merak ediyorum?
Tabi o zaman su faktoru de isin icine eklemek lazim. Buyudukce evden uzaklasiyorlar ya, belki simdiki gibi 5-6 saat degil de belki sadece aksam yemegi sirasinda 1-2 saat gorecegim, bu da dengeyi koruyacak ama ama...
Ben onlari gormeden, ozlemeden nasil duracagim😭
7 Haziran 2019 Cuma
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
:D çok tatlısın yaaa, hani nasrettin hocaya yemek sunmuşlar da beğenmemiş ama sonra da "hem tadı iyi değildi, hem de porsiyon çok azdı" diye yakınmış ya, aklıma o geldi. Bazen vallahi evden kaçacak kıvama geliyorum, sonra da ay doyamadım bugün çocuklara diyorum, eşim artık öğrendi bu ne diyet bu ne lahana turşusu değimini türkçede :D
YanıtlaSilKendine kendinle ilgili uğraşlar bulavaksın hobi de heves de iş de ne olursa benim oğlum da 6 yaşına girecek bir ay sonra ve ilkokula başlayacak, aynı hisler bende de var uzaklaşıyor gibi hissediyoruz anne olarak ama kabul etmek gerekir ki küçük de olsa birey olup lendi yolunda yürümeye başlıyor çekilmek gerek kenara ve evet çok zor Allah bize yardımcı olsun
YanıtlaSilBizim yaramazlarda biri 2,5 yaşında diğeri 6 aylık. Bir an önce büyüselerde kafamız rahat etse diyoruz. Özellikle eşim bazı günler aşırı yoruluyor. Annelik duygusu çok ayrı bişey, biz erkekler ne kadar istesekte anlamayız. Demek ki büyüdüklerinde de keşke büyümeselerdi diyeceğiz
YanıtlaSilİnsan yanındayken bile özlüyor bazen...
YanıtlaSilBenim en küçük oğlum 21 yaşında ve üç oğlum var.. Bu günlerinizi mumla arasınız da bulamazsınız =) Kıymetini bilin geriye baktığınızda onlarla keşke daha çok vakit geçirseymişim demeden edemeyeceksiniz çünkü en basit beslenme alışkanlıklarından tutunda size ayırdıkları vakitler bile değişecek.. Allah sabrı cemil versin 💗
YanıtlaSilbüyüme mevzusunda beni en çok darlayan şeyi açıklıyorum= dakika başı öpüp koklayıp mıncırıp sevememek :))
YanıtlaSilBüyüdükçe çocukların tensel temas ihtiyacı azalıyor, kişisel alan ihtiyaçları artıyor ve tabi ki onların bedenine saygı duymak icap ediyor.
Ama ben şlap şlop öpmek popolarını mıncıklamak isteğimle sürekli savaş halindeyim :D
Bu durumu oğulları 30yaşına gelmiş hatta evlenmiş annelere sordum (hehehe) “ya bunlar böyle kıllı mıllı kelli ferli adam olunca hala daha sevip mıncırasınız geliyo mu?” diye. Geliyo dediler :))))