Uçurmaya Az Kala

Ne bitmek bilmez işlermiş allahım yarebbim. Kızım bugün iki ay iki haftalık oldu hala işlerimiz bitmedi. Önce doğum belgesi çıktı, bilmem Türkiye'de de öyle mi, diploma gibi birşey. Yaldızlı kabartma mühürlü falan. Sonra doğum belgesi ile nüfus kağıdı için başvurduk konsolosluğa. Yaklaşık bir ay sürdü. Burdan yapılan başvuru Türkiye'ye gitti, orda kimlik no çıktı ve cüzdanı hazırlandı, sonra buraya geldi. Çoğu zaman postada geçiyor tabi. Her gün internetten kimlik no sorgulaması yaptık çıktı mı diye. Çıktığında oldukça sevinmiştik.

Sonra sırada pasaport başvurusu vardı. Kimlik no çıkmadan pasaport çıkmıyor. Bunun için de hep beraber konsolosluğa gittik. Konsolosluk başkentte, başkent burdan 5 saat uzaklıkta. Giderken uçakla gittik, dönüşte trenle geldik. Aynı gün içinde gidip geldiğimiz için Helo'yu iki kez uçağa bindirmek istemedik. Nitekim öyle eski ve minik bir uçaktı ki yalıtımı çok iyi değildi herhalde bizim bile kulaklarımız her zamankinden fazla etkilendi. Kızım da inişte biraz ağladı ama bence çok iyi dayandı. Tren ise fena değildi ama sıkıldığı için ağladı onda da. Zaman geçmek bilmiyor tabi hep aynı yerde.

Başvuru sürecimiz ayrıca zordu. Önceden pasaporta konulacak resmi burda çektirmek istedik ve fotoğrafçıya gittik. Fakat bizim bıdık her zaman hafif uyumasına rağmen orda uyanmak bilmedi, çektiremedik. Sonra evde beyaz bir çarşafa yatırıp kendimiz çekmeye çalıştık. Fotoğraf biyometrik olacak, gözler tam karşıya bakacak. Işık farklılığı gölge vs olmucak, gülümsenmeyecek falan. Onlarca denemeden sonra bir poz yakaladık ve onu fotoğrafçıda bastırdık. En boy oranı doğru olmasına rağmen bizim fotoğraftaki kafa çok büyükmüş. Konsolosluk kabul etmedi o gün orda başka bir fotoğrafçıya gittik. Zorla çekildik bir poz, hemen aldık ama o da olmadı, gözler hafif yan kaymış. Haydi bir daha git çektir. Yakın da değil fotoğrafçı taksiyle gidip geliyoruz, kız helak oldu zaten yollarda.

En son foto oldu gibi ama emin de değiller bakalım Türkiye'deki emniyet müdürlüğü kabul edecek miymiş. Olmazsa yeniden gelmemiz gerekirmiş ama allahtan bir çeşit belge imzaladım annenin gelmesine gerek kalmasın diye. Bebek için başvurularda hem anne hem baba gelmesi lazımmış normalde.

Neyse ki kabul edilmiş resim ve pasaport yola çıkmış. Beklerken ufak bir endişe krizi de yaşadık. Emniyetin elindeki çipli pasaportlar tükenmiş ve ihale sorunu nedeniyle yeni pasaport başvuruları askıdaymış. Bu engele takılmaktan bir günle kurtulmuşuz, bizden sonraki günün başvuları beklemedeymiş. Başvurudan iki hafta sonra geldi ve babamız Pazartesi günü almaya gitti yeniden konsolosluğa. Tabi tüm günü gidiyor gidip gelmekle. Şimdi ise pasaportlara oturma izni yapıştırılması işi kaldı. Bunun için de bu sabah yabancılar polisine gittik.

Onlar da üç gün çalışıyorlar haftada. Başvuru için listede yazan belgelerin hepsini hazırlamış olmamıza rağmen, meğer bebek durumunda listede yazmayan gizli belgeler de istiyorlarmış. Bırrr. Yetiştirebilirsek Cuma günü başvuru olacak ama sanırım en az bir hafta çıkmasını bekleyeceğiz. Bu durumda ne bebek şenliğine yetişebileceğim ne de yeğenimin doğum gününe. Bir sonraki hafta sonu olan sünnet düğününe yetişebilmemiz ise çok kritik, olabilir de olmayabilir de. Kısmet bakalım.

Yani diyeceğim o ki kafayı uçurmaya az kaldı.

Üstteki resim ne alaka derseniz, kızıma doğmadan önce aldığım tüm ayakkabılar çok büyükmüş, geçen gün bunu aldık ama bu bile büyük geldi, ordaki en ufak boy idi halbuki :(