Akışına Bıraktım Herşeyi

Biliyorsunuz yoğun ve sıkıntılı süreçler yaşadım ve devam ediyor da hala. Kısmetse 1 Ekimde tez savunmam olacak, sonuç ne olacak bilmiyorum ve doğrusu artık ne olursa olsun düşünmeyi bıraktım.

Karakter olarak planlı programlı, tezcanlı biriyim ancak durmayı da bilmek gerekiyormuş bunu anladım bu süreçte. Benim için öyle verimli bir süreç oldu ki, maneviyatıma çok şey kattım. Bol bol ağlamış olsam da, oluruna bırakmaya karar verdiğimden beri hiç beklemediğim, aklıma dahi gelmeyen olaylar oluyor. Mesela uğraşsam günlerce sürecek bir işim pat diye oluveriyor. Yaptığım hesaplarda güzel bir sonuç çıkıyor vs.

Bu sıkıntılı süreçte Aşk'ı yeniden okudum, yeniden bağlandım. Oğlum olursa adını Şems koymaya kadar ilerledim (ama daha Ce'nin haberi yok.) Diğer yandan büyük ablam yıllardır Aşk'ta yazan hikayeyi biliyor olmasına rağmen, ben o kitaptan sonra öğrendiğim için kendime de kızıyorum, nasıl atladım diye. Neyse geç olsun güç olmasın.

Macaristan'a gidiş tarihim hala belirsiz. Ama gelişmeler güzel. Yukarda bahsettiğim taşların kendiliğinden yerine oturması mevzuları bu konuda da geçerli. Mesela o kişilerin bir çok program içinden benim en iyi bildiğim programı kullanıyor olmaları, çalışacağımız konulardan birinin, yıllar önce doktora dersi olarak işime doğrudan yaramayacağı halde aldığım dersteki içerikle aynı olması ve diğer yandan o konunun eşimin doktora tezindeki teorik bilgiyle çakışması (eşin de doktora yapınca anladım ki aslında iki konuyu da öğrenmiş oluyor insan) vs. Bundan başka bu hafta içinde üniversitede yapılan konferansa gelen başka bir hocanın söyledikleri. O hoca Macaristan'daki kişiyi tanıyormuş ve karakter olarak çok övdü. Mülayim yardımsever, çalışkan vs dedi ki tanımadığım bir insan olduğu için biraz çekiniyordum, karşıma ne çıkacak diye. Şimdi ise (tabi umuyorum iyi biri çıkar ama mailler de öyle biri olduğunun işareti var) bu işin tesadüf olmadığını düşünmeye başladım. Sonuçta birçok kişiye mail atmayı düşünüyordum çalışmak için (bu ilkti ve hemen oldu gerçi), karşıma benim karakterime uyacağını düşündüğüm biri çıktı. Büyük konuşmak istemiyorum, her zaman ne olacağı belli olmaz ama içimde güzel hisler var.

Yine cuma günü bir mevzuya çok sıkılmıştım, cumartesi de bütün günüm karamsar geçti. Ve pazar sabahı eşimden harika bir haber geldi, müthiş ötesi aklımıza dahi gelmeyecek bir gelişme. İlerde paylaşacağım ama önce kesinleşmesi lazım. O kadar mutluyuz ki heyecandan içim içime sığmıyor.

Bu arada bu sevinçli haberin ardından yazmak biraz uygunsuz kaçacak belki geçen hafta son 40 gündür annem tarafından bakılan babannemi kaybettik. Artık çok yaşlanmıştı (ya 101 ya 102 yaşında idi) ve son zamanlarda pek hareket edemiyordu. Tabiki ölüm insanın gündemine gelince diğer dünyasal mevzular önemini yitiriyor. Şimdilerde hem sürekli ettiğim dualar sebebiyle hem de tüm yoğunluktan sonra artık tevekkül etmeye karar verdiğim için, daha bir huzurlu daha sakinim. Ne olursa olsun, bunların hayırlısı olacağına inandığım için direnmeyi bıraktım, hayat nehrinde yüzüyorum. Kimseye kırgın değilim, kimseden birşey beklemiyorum, böylesi çok daha iyiymiş.