Instagramda çocuklarıyla birlikte ülke ülke gezen aileler kadar olmasa da, bazı kişilere göre çok gezen bir aileyiz. Gezmeyi çocuklar da dahil hepimizin sevdiği doğrudur. Fakat tüm boş zamanlarını aman tatile gidelim, değişik yer görelim şeklinde bir saplantımız yok. Şahsen bizim evin gezi planlayıcısı benden çok eşimdir. Tatil dışı zamanlarda görüp beğendiği yerleri not eder, kalacak yerler konusunda ise kaliteli ve uygun fiyatlı yerleri nasıl bulacağını bilir.

2006 yılından beri Hollanda’da her Eylül ayının 4. Cumartesi günü, ulusal komşular günü olarak kutlanıyormuş. Böyle bir olayın varlığını daha önceden duymuştum ama hiç dahil olmamıştım. Bu yıl ise iki farklı şekilde kutlayınca, buraya da yazmak istedim.

Dünkü yazım ile bir önceki yazı arasında tam bir ay geçti. Bunun bir sebebi de burendag aslında. Süslü kadınlar bisiklet turundan sonraki haftasonu burendag idi ve biz aylar öncesinden bu gün için bir program yapıyorduk. Ara sıra bahsediyorum, evime tam olarak 300 adım mesefede bir dorpshuis var. Hollandacada dorp köy demek, aynı bizdeki gibi sonu dorp ile biten bir çok yerleşim var: Xdorp, Ydorp (kadıköy, bakırköy) gibi. Bizim yerleşimin adında da bu geçiyor : suluçiftlikköyü :)) Çok eskiden tamamen su imiş bu bölge, doldurulup köy olmuş. Zaten dört bir yanımızda da su var.

Neyse efendim, bizim bu dorpshuis’e, bir nevi halk evi (köy evi ) diyebiliriz. Ama gözünüzde öyle eski püskü bir yer canlanmasın. 3 yıl önce yeniden inşa edildi ve çok modern bir yer oldu. Gölün hemen kıyısında, içinde çok şık bir cefesi, sanat galerisi, gösteri salonu, bizim çocukların doktorlarının ofisi, çocuklarımın gittiği okul öncesi okulu  ve şimdi de kasaba kütüphanesinin taşınmakta olduğu, belediyeye ait bir bina. Burada ayrıca çeşitli etkinlikler, workshoplar falan da düzenleniyor. Ve benim bir yıldır devam ettiğim konuşma dersleri bu binada, burada çalışan biri tarafıdan veriliyor.

İşte bizim köyevi :)

Burendag kapsamında, belediyemiz bir etkinlik planladı. Ücretsiz olarak, civarda yaşayan insanlar bu etkinliğe kayıt oldular. Sabah 10 gibi bir çay kahve buluşması, ardından otobüsle yürüyüş için ormana gidiş, sonra öğle yemeği, sonra da topluca bir film seyri, programı oluşturuyordu. Hocamız bizden öğle yemeğini hazırlamamızı rica etti ancak bu sıradan bir yemek olmayacaktı.Herkes kendi kültürüne dair bir yemek yapacak böylelikle mutfak kültürü zayıf Hollandalılara tanıtmış olacaktık. 7 kadın (2 türk 1 bulgar 1 yunan 2 taylandlı 1 perulu) düşündük taşındık, bir menü oluşturduk. Menü tabi ki çorba ile başladı, ana yemek, salata/ meze ve tatlı olarak planlandı ve her birimiz bu zincirden birer ikişer parçayı kendi kültüründen pişirdi,ama bütün olarak da uyumlu olmasına uğraştık ve tabi hollandalıların damak zevkine uyacak, nispete fazla keskin olmayan tatları seçtik. Tariflerimizi ve ihtiyaç listemizi yazdık, onlar temin ettiler, biz sadece hazırladık.

O gün gerçekten çok keyifli geçti. Restoran mutfakları gibi kocaman fırın ve ocakların olduğu mutfakta kendimizi şef gibi hissettik. Biraz da yetiştirme telaşı oldu tabi. 7 - 10 kişi mutfakta arı gibi çalışıyor, araç gereçleri paylaşıyor, birbirimize el veriyor, arada şakalaşıyor, koştururken çarpışıyorduk. Sanırsın michelin star şefleriyiz :)

Katılımcılar (50-60 kişi civarı) geziden döndüklerinde, cafede uzun bir masa üzerine yemekleri dizdik. İkram ettik, ederken konuşma pratiği yaptık tabi. Yemeklerin hepsi çok beğenildi, üstelik şehir gazetesinde bile bahsimiz geçti. Geçen haftaki derste hocanın dediğine göre, insanlar hala soruyor ve yine istiyormuş, bize yine yapar mıyız diye sordu. Biz de evet dedik, henüz tarihi belli olmayan bir günde, başka bir etkinlikte yeniden şef olacağız :))



Menüde mercimek ve kremalı tavuk çorbası(ben ve türk arkadaşım), fırında patatesli tavuk (yunan usulü-içine muskat koydu nasıl nefis oldu), fırında sebze (yunan), kızarmış tavuk kanadı (tayland), yumurtalı soslu falan tayland pilavı, kısır (türk), bir üst görseldeki patates salatası (peru), kadayıf tatlısı (bendeniz) vardı :))

İstanbul’da yaşarken, özellikle her gün denizi görerek işe gidip gelirken, asla denizi görmediğim bir yerde yaşayamayacağımı düşünürdüm. Denize bakmak, onun kokusunu duymak benim için günün en önemli rehabilitesiydi. Hollanda’ya taşınınca mavinin yerini yeşil aldı. O kadar alıştım ki, maviyi görmeyişimin eksikliğini farketmiyorum bile. Yürüyüş yaparken arkadaşım P.’ye de dediğim gibi; şimdi (de) her gün yeşili görmeden yaşayamam. Denizin kokusundan nasıl vazgeçtin peki derseniz, yerine başka kokular koydum; orman, ağaç, toprak, çiçek kokusu....

Konuyla en alakalı olarak arşivimden bulabildiğim görsel. Kasselbrug/Almanya

Fakat bir süredir düşünüyorum, deniz kenarında yaşayanlar her ne kadar denize bakmayı seviyorsa, dağ eteklerinde yaşayanlar dağlara tepelere bakmayı seviyor. Sevenlerinin, uçsuz bucaksız kurak bozkırları anlattıkları enfes yazılar okudum; tabi çöl aşıklarını da defalarca duydum. İnsan içinde yaşadığı coğrafyada, illa ki sevecek bir yer buluyor  bulmasına da, aslında bunların hepsinin tek bir ortak özelliği olduğunu farketmek zor değil. Eriminin yani bir şeyin ulaşabileceği uzaklığının çok çok geniş olması. Gözlerimizin görebileceği en uzak noktaya kadar, önünde hiç bir engel olmaması. Birkaç dakika uzaklara bakmanın, insanın ne kadar çok farklı yönlerden etkilediğini, sanıyorum ki kimse tam olarak ifade edemez.

Benim için ise aynı anda binlerce düşünce ve hissin kucaklaşmasına vesiledir uzaklar. En büyük problemlerin ne kadar küçük olduğunu gösterir, en karmaşık duygularımın düğümlerini birer birer çözer. Hayat, doğa, şükür, acizlik, hayranlık, ölüm, renkler, kokular, merak, huzur, aidiyet, kulluk... Bu yüzden kalbimin sıkıştığı, kafamın karıştığı dönemlerde mutlaka erimi uzun mesafelere gidip sadece bakma isteği duyarım.

Biliyorum bazı şehirlerde bu mesafelere kavuşmak kolay değil. Karşıdaki apartmanla arasında sadece 2-3mt boşluğun olduğu evler var. Fakat hala çok uzun mesafeleri görmek için bir şans var, gökyüzü. Henüz gökyüzünü dolduracak uçan arabalar icat edilmemişken bol bol bakmalı. Mavisi, pembesi, turuncusu her rengi var. Köpük köpük, şekil şekil bulutları var. Bazen içinde dans ederek süzülen kuşları var. Kimi zaman pırıl pırıl parlayan yıldızları, ayna gibi parlak aydedesi var.


Evet gerçekten rengi değil erimi önemli olan. Deneyin göreceksiniz.