Geçtiğimiz hafta kızımın okuluyla ilgili yaşadığımız sıkıntının üzerine, hafta sonu oğlumun hastalanması tuz biber ekti. Günler sonra ilk defa bugün biraz olsun kendime gelebildim.

Çok şükür kızım için tuttuğumuz yol işe yaramaya başladı. Tabi istediğimiz şey bir anda şıp diye olmuyor, yavaş yavaş ufak adımlarla. Fakat değişim var mı var. Biraz daha sabretmemiz gerekecek.

O meseleye belki gereğinden fazla takılınca, hemen ardından oğlumun hastalanması bana tokat gibi geldi. Sonuçta hiç birşey sağlıktan daha önemli değil. Oğlum üç gün üç gece paracetomolun etki etmediği, ateşli ve yapışık günlerin ardından, Pazartesi bir umut gittiğimiz doktor iki kulağının da enfeksiyon olduğunu söyledi ve hiç ilaç vermedi. 5 gün ateş sürmesi normalmiş ve vücudu iyileştirecekmiş. Tabi yorgunluktan ve sinirden bayılmış halde bu hiç hoşuma gitmedi. Neyse ki ertesi gece sabaha karşı ateş düştü de biraz rahatladık. Bugün de tekrar kontrole gittik kulakları iyileşmiş çok şükür. Biraz burun akıntısı ve öksürük devam ediyor ama daha iyi en azından.

Çevremde öyle çok hikaye duyuyorum ki kulak iltihabı/antibiyotik ile ilgili, antibiyotiksiz geçmez diye bir korkum oluşmadı değil. Hala emin değilim ama güvenmeyi seçiyorum. Burada çocuklara ilaç vermekten kaçınıyorlar ama sık yaşayan çocuklara da veriyorlar. Oğlumun arkadaşı Eva, neredeyse her seferinde antibiyotik alıyor. Fark şu ki bu hastalığı oğlum ilk defa geçirdi ve kronik değil onun için. Tabi umarım bir daha tekrarlamaz.

Kış döneminde çocukların burunları hep akıyor zaten, eğer iyi temizlenmezse kulaklara doluyor ve enfeksiyon oluyor. Her zaman temizlemeye gayret ediyordum ama bu sefer gözden kaçırmışım demek ki.

Dile kolay Ocak doğumlu oğlum 15 günlükten 3 aylık oluncaya kadar sürekli burun akıntılı şekilde hastaydı. İlk üç ay her gece kucakta dik şekilde uyuttuk babasıyla sırayla uyuyarak. Sonra bir kaç ay iyiydi fakat kış yine hastaydı. Öyle ki ilk yılının 9 ayı falan böyle geçmişti. Haliyle burnunu sürekli aspiratör ile temizliyordum.

Şimdi neredeyse 4 yaşına geliyor ve ilk yılları düşündükçe kendime hayret ediyorum. Nasıl yapmışım, nasıl idare etmişim diye. İçimde gururla karışık bir hüzün de doluyor. Yalnızlığımızın, desteksizliğimizin hüznü.

Neyse konuyu dağıtmayalım, bu günlerimize şükür çok şükür. Mutlu ve sağlıklı çocuklarım var, kahkahaları eksik olmuyor, neşemiz yerinde daha ne olsun.

Başlıktan da anlaşılacağı gibi çağın annelerinin en büyük problemlerinden biriyle ben de boğuşuyorum. Ne zaman başladığını hiç hatırlamıyorum ama özellikle kızımı çokça uyarmak zorunda kalıyorum.

Bu bir dikkat dağınıklığı belirtisi midir bilemiyorum. Çünkü sevdiği ve isteyerek yaptığı konularda dikkat sorunu yok. Böyle, işte okula gitmek için evden çıkmalarımız, okuldaki sorumlulukları konusunda falan, hep kaytarma hali söz konusu. Son iki gündür de duygusal olarak beni çok yordu.

Daha önce kızımın Dalton okuluna gittiğini söylemiştim. Diğer okullardan farklı olarak, haftalık görevler bir panoya asılıyor, çocuk, hangi gün hangisini ve ne kadarını isterse yapıp panosuna bir işaret koyuyor. Bunun takibini kendi yapıyor. İlk iki yıl daha az görevleri vardı ve çoğunlukla haftanın ilk günlerinde çabucak bitirip bırakıyordu. Şimdi okuma yazmayı öğreniyorlar ve haftada 5-6 görevleri oluyor, fakat ben takip etmezsem zamanını planlayıp da bitiremiyor. Bu hafta mesela 6 taneden 3,5 tanesini Perşembe günü bitirmişti ve geri kalan 2,5 taneyi cuma bitirip tamamlama sözü vermesine rağmen, (dediğine göre öğretmen kağıtları kaldırmış, yokmuş) yapamamış. Neden istemedin dedim aklına gelmemiş :) Kitap okuması vardı neden yapmadın fırsat olmamışmış 🤦🏼‍♀️

Okulda 6 saat kalıyorlar, hadi yemek saatleri bahçe oyun vs epey zaman alıyor ama bu görevlerin yapımı en uzun 10 dakkalık kitap okuma, diğerleri 1-5 dakkada bitebilecek şeyler. Öyle ki bazı sabahlar sınıfa 5 dakika erken gittiğimizde beraber yapıyoruz, yanımda 1 dakikada bitirebiliyor. Yapabilmesi konusunda bir sıkıntısı yok, sadece biraz fazla keyifçi. Mesela çalışma kağıtlarının kenarlarında minik resimler, süslemeler, yazıp da beğendiği yazıları kalp içine almalar , güneş yapmalar. Bir yandan içimden diyorum, bak ne güzel keyif alarak yapmış, diğer yandan da evhamlanıyorum, hedefe odaklanmamış amaçtan sapmış. Kimi çocuklar ilk günde 6 sını birden yapıyor. Bu haftanın panosunda ise, çoğu çocuğun Salı gününde 6 işareti de bitirdiğini, bizimkinin bazı günleri boş geçip 3 işareti görünce cinlerim tepeme çıktı. Okulda gün boyunca neler yaptığını soruyorum, hatırlamıyormuş cicim.

Nasılsa zamanı var diye yayıyor da yayıyor. Görevlerden birinde bir yüzünde mandala boyaması bir yüzünde matematik işlemleri olan bir kağıt vardı ve iki gün boyunca sadece boyamayı yaptı. Elbette boyama yapmanın da motor becerilerine katkısı var ama her çocuk yapıyor o boyamayı zaten :(
Bir yanım işte çocukları karşılaştırma bla bla diye uyarıyor, bir yanım bak çoğu çocuk bitirdi ekstra görevler yapıyor bizimki bu halde vah vah diye ciğerimi yiyiyor. İki gündür daraldım azıcık yazıyorum ki rahatlayayım. Öğretmen birşey yapmanıza gerek yok, yeterli bunlar diyor ama neden diğer çocuklar öyle? Onlar zaman planlamasını biliyor da mı yapıyor, yoksa aileler mi teşvik ediyor, biz çok mu boş bıraktık, e bize çocuk kendi sorumluluklarını öğrenecek demişlerdi vs vs.
Babasıyla düşünüp taşınmalarımızdan sonra, haftalık programı tam bilemediği için planlama yapmayı beceremediğini (iki gün spor var, bazen ek etkinlikler oluyor, mesela sinterklaas dönemindeler şimdi ziyaretler aktiviteler vs oluyor) bu yüzden bir süre takip ederek bunu öğretmemiz gerektiğine karar verdik. Bu yaşlarda çocuklar anlık yaşıyor ve sonra yaparım diyebiliyor, ama o sonra olur mu olmaz mı ne zaman olur kafasında bir fikri yok tabi ki. Pazartesi gününden itibaren başlıyoruz bakalım iyi olacak mı?
Dalton okulunda çocuğun kendi tercihine kalıyor ya görevler, eğer yıl sonunda yeterli aşamayı kaydetmemiş ise sene tekrarı yapılıyor. Fakat işte bizim sorunumuzda olduğu gibi yetersiz bir çocuğun yetersizliğinin nedeni, zamanı doğru kullanmayı bilmemesi mi, yoksa  henüz bilişsel olarak o kapasitede olmaması mı? Yoksa bilişsel olarak hazır olmadığı için mi zamanını programlamıyor, hazır olduğunda tıkır tıkır hepsini yapacak mı, veya bu öğrenilen birşey mi, öyleyse çocuk kendi mi öğrenecek biz mi öğreteceğiz... kafamda milyon sorular.
Ben hiç böyle bir çocuk değildim. Okula koşa koşa gider, tüm ödevlerimi fazlasıyla gelir gelmez yapar, kimse bana hadi kızım demezdi. Hatta öğretmenlerime, diğer arkadaşlarımın karnelerine bol kitap oku, bana bol bol oyun yazdıkları için kızardım. Neden bana da kitap yazmadı diye. Bu yüzden şimdi kızımı anlamakta çok zorlanıyorum :(
Sanırım biraz daha zamana ihtiyacı var. Okul açılalı 2,5 ay oldu ve bir sürü şey öğrendi, öğrenmeye de devam ediyor. Plan yapmayı da öğrenebilirse tamamdır.
Not: bu arada evde yapılmak için ödev yok, sadece istenirse okuma alıştırması yapın diyorlar. Okulda da bizde olduğu gibi sayfalarca yazmıyorlar fakat nasıl oluyorsa çok güzel öğreniyorlar❤️
Not 2. Bari bir ara öğrenme/öğretme metotları nasıl onu da yazayım.

Daha önce Burada kızımın binicilik derslerine başladığını yazmıştım. Günler öyle hızlı geçti ki 10 haftayı geride bıraktık. Ödemeleri en az 10 haftalık paketler halinde yapmamız gerekiyor ve şimdi süremiz dolduğu için tamam mı devam mı sorusunu cevaplamamız. Tabi ki devam, daha hiç doyamadı.

Bu on hafta boyunca her hafta farklı bir atı sürdü, aynı atı iki kere üstüste sürdüğü de oldu tabi ama genelde değişiyordu. Kurstaki bütün atların ismini öğrendik neredeyse, Ambar, Bambi, Falkor, Mistiral, Nico, Lucas, Max... Bunlardan başka daha onlarca at var, sanırım kimi şahsa ait, kimi de kursa. Her seviye için de kurslar mevcut. Ben de bir ara gitmek istiyorum.

Kızım beginner rijd ile başladı. Bir süre daha devam edecek, sonrasında beginner + ve daha ileri seviyeler, diplomalar vs varmış. Şimdilik daha ne kadar devam edeceğini bilemiyorum ama oyun ablamız çocukluğunda 4 sene gitmiş, arkadaşıma gelen başka bir oyun ablası 8 sene, kızımın şimdiki öğretmeni (oldukça genç) neredeyse hayatı boyunca (öyle ki kendi atı varmış), böyle uzun veya kısa vade devam eden kişileri görmek meğerse çok yaygınmış.

Zaten daha önce de belirttiğim gibi kızım için , asıl hevesi, biniciliğin spor kısmı değil, hayvanla ilişki kısmı. Fakat elbette birşeyler de öğreniyor. Zaten spor aşamasına geçmeden önce illa ki hayvanla aranda bir ilişki kurulması gerekiyor. Hatta çok sevdiğim bir bölüm var derslerde. En sonunda öğretmen bir komut veriyor ve at üstündeki tüm çocuklar öne doğru yatıp atın boynuna sarılıyorlar. Bir nevi teşekkür. Çok duygusal görünüyor ❤️

Kızım bu zamana kadar, atı harekete geçirmeyi/ durdurmayı, yönlendirmeyi, tırıs koşturmayı, atı sürerken bir eliyle de vücudunun farklı yerlerine dokunmayı (kaskı düzeltmek, bacağı kaşımak vs..), inmeyi/binmeyi gibi hareketleri öğrendi. Tabi sürüş haricinde de, nasıl davranmak lazım, eyer, dizgin takıp çıkarılması (kendi yapamıyor henüz ama yardımcı oluyor), saçlarının ve tüylerinin taranması gibi şeyler de var.

Her hafta, binicilik dersinin olduğu günü heyecanla bekliyor, koşa koşa gidiyor ve hiç ayrılmak istemiyor. Bu birkaç saatin ona getirdiği şifa bir yana, her hafta atları görmekten, sevmekten oğlumla ben de fevkalade memnunuz. Umarım hep böyle devam eder 🙏🏼

Geçenlerde Hollandaca dersinde bir soru cevaplamıştım, şimdiki işi yapmasaydınız ne olmak isterdiniz gibi birşey. Şarkıcı demiştim, canım hocam kızcağız da aaa profosyonel olarak söylüyor musun diye cevap verdi. Evet dedim son 6,5 yıldır her akşam söylüyorum :))