Geçtiğimiz salı gününden beri tatildeyiz, iyi geçiyor. Zaman zaman yorucu ama güzel yine de. Dönüşte artıları eksileri ile yazacağım.

Hamilelik de Helocum da iyi gidiyor çok şükür. Tatilde olmaktan memnun, yeme içme uyku konusunda fazla zorlamıyor şimdilik. Belki de bazı konularda şartlanmayı bıraktığım için böyle oldu. Yemek yedirme konusunda çok çektiğim için bunu nasıl aştığımızı da yazmalıyım mutlaka. Neydi ne oldu nasıl oldu diye.

Kaldığımız otelde hep yaşlılar (çoğu ingiliz ve hollandalı) var. Helo tek çocuk dolayısıyla epey ilgi odağı oldu. Her yemekte yanına gelip merhabalaşan bir teyzesi var. Garson abiler özel hizmet veriyorlar. Daha uzaktan görünce mama sandalyesini getiriyorlar :) Geçen akşam erkenden uyuya kalmıştı bebek arabasında. Garson onun uyuduğunu bilmeden getirmişti sandalyeyi, yemeyecek uyuyor deyince götürdü.

Bir diğer memnun edici durum da hamile oluşuma gösterdikleri tepki. Herhalde çoğu için güzel anıları hatırlatıyorum, hepsi bana ve karnıma şefkatle ve imrenerek bakıyorlar. Bu bakışlarındaki pozitiflik bile beni çok iyi etkiliyor. Belki yıllar sonra ben de aynı özlemi duyacağım hamileleri görünce.

Bu arada kitap okumaya devam ediyorum, üst menüde kitap sekmesine ekliyorum okuduklarımı. Yorumlarımı ayrı postlar şeklinde yazmakla yazmamak arasında gidip geliyorum belki yazarım. Bu zamana kadar okuduklarımın sayısı beni tatmin ediyor. Bakalım yıl sonuna kadar kaç olacak. Tabi illa ki çok sayıda olsun diye dertlenmiyorum. Okumak istemediğim birkaç hafta elime almadığım dönemler de oluyor.

Dün akşam bitirdiğim kardeşimin hikayesi aklımda ve kalbimde tuhaf duygular bıraktı. Hem beğendim hem beğenmedim. Yer yer saçma buldum, yer yer kurguya bayıldım. Öyle tuhaf bir kitaptı ki hangi kefeye koyacağımı kestiremiyorum şu an. Sanırım şimdi birkaç livaneli kitabı daha okuyacağım (daha önceden bazılarını okumuştum ama listede yok elbet, listedekiler bu yıla ait)

Bu cumartesi artık amsterdama döneceğiz. Önümüzde yeni bir dönem başlayacak bundan böyle. Helo'nun daha yoğun okulu ve dolayısıyla etkinlikleri/ dil gelişmeleri, benim ilerleyen hamileliğin getireceği hazırlıklar hepsi de çok heyecanlandırıyor. Kafamda bir sürü şey var, bakalım ne kadarı mümkün olacak.

Bu haftanın ilk yarısı düğün sebebiyle maksimum yorucu ikinci yarısı ise yaz başından beri dört gözle beklediğim tatile kavuşmamdan dolayı pek bir keyifli geçti. Yeğenimin düğününü yaptık pek güzel oldu ve ben hamile hamile göbek attım. Çok yoruldum ama oynarken belki bir altı ay veya bir yıl bebe bakmaktan bir halt yiyemem tadını çıkarayım kurtlarımı dökeyim dedim. Galiba Novacım da annesinin tepinmesinden memnun gıkınu çıkarmadı. Fakat ben hoplaya hoplaya oynarken insanların bana tuhaf bakıyorlarmış gibi gelen tepkisi de kafamı kurcalamadı değil. Neyse efendim geçti bitti, hiç pişman değilim :)

Salı günü sabah erkenden Dalyan'a geldik dalaman havaalanından. Ama önce dalamanda yaşayan eşimin amcasını ziyaret ettik. Doğum sırasında kordon dolanıp oksijensiz kalması nedeniyle sakat kalmış bir kızları var, 10-12 yaşlarında. Yürüyemiyor, konuşamıyor sürekli yatıyor tek başına hiç bir ihtiyacını gideremiyor. Her ne kadar allahın takdiri deyip fazla etkilenmesem de hamileyken böyle örnekleri görmek insanı çok üzüyor.  

Şimdi iyiyim, denizde/havuzda yüzmek, az da olsa güneşlenmek, Helo ile kumlarda oynamak çok iyi geldi. O kadar uzun zamandır tatil yapmamışım gibi geliyordu ki, şimdi tadını çıkarıyorum.

Bu hafta ayrıca detaylı ultrason için randevuyu aldım. Orda mı yapsak türkiyede mi ikileminden ve bizim mümkün boş vakitlerimizde uygun bir dr bulunabilir mi problemini çözdük. Bir sürü yerle konuştuktan sonra haftaya cuma için (19 eylül) randevu aldık. Fakat şimdi de başka bir gereksiz endişe türedi. Ya yine cinsiyetini göstermezse, ya hollandada bir daha kontrol olmaz da (genelde olmuyor) doğuma kadar hiç öğrenemezsen telaşı. Çünkü Helo da bu taramada göstermemişti. Elbette sağlıklı olması daha önemli ve durmadan dua ediyorum ama gerçekten meraktan da çatladım :)

Ablalarım, annem, akrabalarım hepsi o kadar şık olacaklar ki düğünde, koca göbeğime uyan ve onlardan eksik kalmayacak bir kıyafet bulmak çok zordu. Yine ne yazık ki onlarınki kadar şıkırdaklı bir elbise olmadı ama en azından denediğim bir çok modelden daha iyi duran birşeyler bulabildim. Zira ne giysem bülent ersoy gibi çiçek açıyordum :)

Geçen hafta yazımda bahsettiğim arkadaşımın annesinin vefatı üzerine zaten çok heyecan duyamıyorum. Bir de üstüne aylar önce kanser olduğu haberini verdiğim (http://ge-ce.blogspot.com.tr/2014/03/kanser-hastas-bebegimiz-icin-dua-ricas.html) bebeğin yarın (perşembe günü ) ameliyata girecek olması yüreğimizi pırpır ettiriyor. Yazıyı yazdığımdan beri kemoterapi oluyordu. Yanlış hatırlamıyorsam ilk turda yeterince küçülme olmamıştı, bu hafta başında yapılan ikinci turun taramalarında ameliyat olabilecek kadar küçüldüğü görüldü ve hemen ameliyat kararlaştırıldı. İnşallah Allah'ın izniyle bu süreci de atlatıp sağlığına kavuşacak.

Bu hafta bebeğime dair en önemli gelişme aniden gittiğim doktor kontrolü oldu. Dün annesi vefat eden arkadaşımla buluştum, dertleştik ve ona destek olmaya çalıştım. Konuşurken konu bebeğe ve onu görmek istemesine geldi. Ani bir kararla bulunduğumuz civardaki en yakın hastaneye gittik, şansımıza fazla beklemedik ve ultrasonda Nova'yı gördük. Özellikle cinsiyetini öğrenmek istememize rağmen, bize poposunu dönüp uyumasın mı yaramaz. Sonuç; hala ne olduğunu bilmiyoruz :)

Fiziksel durumumdan bahsedecek olursam, keyfim yerinde, kocaman göbekli hayata yeniden uyum sağlamaya başladım, çok yürüyünce ayaklarım ağrıyor, geceleri çok tekme atıp uyandırıyor, canım hala hafif yiyecekler istiyor ve pek kilo almadım belki en fazla 2kg.

Neredeyse yarıladık bile inanamıyorum. Çok şükür.

İstanbul'da bulunduğumuz yaklaşık bir aydır, yalnız yaşam ve kalabalık içinde yaşam arasındaki farklar hergün kendini gösteriyor. Elbette çocuğun kalabalık içinde büyümesinin, eksileri olduğu gibi (kontrol etmek gereken şeyler çok daha fazla) artıları da var. Bu yazıda özellikle yaşlılarda gözlemlediğim çocuğu korkutma konusundan bahsetmek istiyorum.

Muhtemelen içinde bulunduğu yaş aralığından olsa gerek, Helo korkular geliştirmeye yatkın bir dönemde şu anda. Kaynağını anlayamadığı seslerden korkuyor, bazen başkalarının korkularından etkileniyor. Buna rağmen yemezsen polis gelir/ doktor iğne yapar/ bilmemneci gelir gibi korkutmaya yönelik teşebbüslere maruz kaldı. Bunu duyduğum her an müdahale ettim, söyleyeni uyardım, kızıma açıkladım ve korkutma girişimini berteraf ettim. 

Kimi zaman anneler bile, böyle tehditler savurmanın yanlış olduğunu bildikleri halde çaresizlik anlarında bu yola başvurabiliyor.  Annemle konuştuğumuzda ise, eskiden neredeyse tüm çocukların korkutma yöntemiyle büyütüldüğünü söyledi. Hatta örnek verdi mesela bir toprak testiye korkunç bir yüz resmedilir kapının arkasına konurmuş, ve çocuk her yaramazlıkta o şey (artık ne ad verilirse) ile korkutulurmuş.

Geçenlerde çocuğunu korkutarak tehdit eden iki annenin konuşmasına şahit olduğumda, biraz daha derin düşüncelere daldım. Biri, diğerini korkuttuğu için yanlış davrandığı konusunda uyarıyordu ama bence o uyaran anne, başka bir yöntemle kendi çocuğuna çok daha derin korkular empoze ediyordu. Bunları o an açıklayıp uyaramadım fakat yazmaya karar verdim.

Yukarıda bahsettiğim şekilde, çevremizde sıkça duyduğumuz somut şeylerle çocuğu korkutmak elbette hoş değil ve zararlı. Fakat bu nispeten tamir edilmesi mümkün bir durum çünkü farkedilmesi kolay ve geri dönüşü mümkün. Daha ciddi olduğunu düşündüğüm çocuğa bilmeden gizli korkular empoze etmek ise, genelde anne baba farkında olmadığı için geri dönüşü zor. Mesela nedir bunlar;

- en önce annenin kendi korkularından ötürü verdiği tepkileri sayabiliriz. Çocuk görerek, model alarak öğrendiğine göre annesinin vereceği tepkilere göre korkulacak/korkulmayacak nesneleri&davranışları öğrenecektir. İlk akla gelen böcekler, hayvanlar gibi somut şeyler olsa da bunların içine annenin insanlara karşı çekingenliği (insanlardan korkması), aşırı titizliği (kirlenmekten korkması)... gibi soyut durumları da sayabiliriz. 

- ikinci grup olarak da, annenin kendisinin şahsen korkmadığı ancak çocuğunu koruma dürtüsüyle engellediği bazı şeyleri sayabiliriz. Mesela 

  *düşecek diye tırmanması ve zıplamasını engelleme, düşersin, yara olur, kan akar diye korkutma; 

   *diğer çocuklar içinde hırpalanmasın diye kalabalığa girmesine izin vermeme (kalabalığın korkulacak bir şey olduğunu düşünebilir)

   *kötü davranışlar edinmesin diye sokağa çıkmasına izin vermeme  ... gibi. 

Çocuklar bu engellerin nedenleri açıkça belirtilmediği için kafalarında doğru değerlendirme yapamayacaktır ve anne babanın sebebini kolayca anlayamadığı korkular geliştirmesine sebep olabilir.

Elbette yüzde yüz mükemmel ebeveyn olmak mümkün değil, hepimiz bilerek veya bilmeyerek hatalar yapıyoruz. Hatta bazı hataların çocuğun karakterini olumlu etkilemesi bile mümkün olabilir fakat pek tabi ki hatalar farkedildiği ve ders çıkarıldığı sürece.

Bu hafta yine benzer seyirde geçti. Fazla katkı yapamasam da yeğenimin çeyizi serildi, hazırlıklar gerçekten tatlı bir telaş, onlara ortak olduk. Hala kıyafet alamadım düğün için, teşebbüs ettiğim iki seferde de Helo'nun terör estirmesi yüzünden elim boş döndüm. Yarın eşim gelince daha rahat edeceğimi umuyorum.

Bu haftanın en önemli gelişmesi artık kızıma kardeşi olacağını söylemem oldu. Karnımın üzerinde ısrarla zıplayıp beni kaydırak yapmak isteyince anlatmak zorunda kaldım. Çok şaşırdı ve şimdilik gayet olumlu tepki verdi. Aaa nerden aklına geldi diyor. Sık sık büyüdü mü diye soruyor (büyüyünce çıkacak demiştim). Artık en sonunda mevsimleri anlatarak ne zaman geleceğini açıkladım, sormayı bıraktı :)

Dün akşam bazı blog arkadaşlarımla buluştum. Hayata Dair Herşey (Tüten) ile bir kere bizim evde görüşmüş, geldiğimde onları ziyaret edeceğime söz vermiştim. Kaç sefer geldim döndüm, görüşemedik. Nihayet dün akşam onlara gittim, blogu olmayan twitter ve ig den yazıştığımız iki anne ve Bal Yanağın Hikayesi (merve) de katıldılar, çok keyifli bir akşam geçirdik. Bana çok iyi gelmişti ta ki bu sabah aldığım üzücü habere kadar.

En yakın arkadaşlarımdan birinin annesi 4 yıldır kanserle mücadele ediyordu. Son zamanlarda çok ağırdı durumu ama insan umudunu hiç yitirmiyor, ben de konduramıyordum hiç ölümü. Daha elli yaşında bile yoktu, arkadaşım tek çocuk olarak ve ne yazık ki çevresinde pek akraba/eş-dost desteği olmadan çok didindi annesini hayata bağlamak için. Elbette takdiri ilahinin önüne geçilmez ama içim acıyor. İşin içinde çocuklar ve bebekler olduğunda bu kadar güzel olan hayatın ; işin içinde ölümler olduğunda ise bu kadar acımasız olması ne büyük bir çelişki ya rabbim.

Yurt dışında her bebeğin/çocuğun oto koltuğu olması gerektiğini, hastaneden çıkarken bile oto koltuksuz çıkamadığını biliyoruz. Ülkemizde bu kadar yaygın kullanılmıyor ama artık günden güne anneler bilinçleniyor. Bir de satın alınırken, evde de ana kucağı olarak kullanırım fikri ağır basıyor. Ama aslında ana kucağı ile oto koltuğu aynı şeyler değil.