38. Hafta, Belki de Sonuncu Rapor Bu?

Geçen çarşamba günü Janka'nın muaynehanesinde beklerken

Bir hafta daha bitti ve sona yaklaştık sanıyorum artık. Geçen hafta çarşamba günü Dr. Janka ile son randevumuz vardı. Bu gidişimde Helo'nun yüzünü hiç görmediğim için, biraz da olsa görmeyi umuyordum, ya da en azından bilgisayarında kayıtlı görselleri almayı. Ama yoğunluğundan hızlı bir muayne oldu ve dosyaları da alamadık. (eşim sonra alırım dedi) Göremedim yani kızımı. Hala neye benziyor hiç bilmiyorum ve bu hafta en çok bunu merak eder oldum.

Bu kontrolde (37+2 de) kilosunun 2988gr olduğunu ve hala dönmediğini öğrendik. Malesef bundan sonra dönmez dedi doktor ve kendi ilk doğumunun da böyle olduğunu söyleyip beni teselli etti. (İkinci doğumu ise normalmiş galiba tam anlamadım). Neyse bu yüzden sezeryan olması kesinleşti gibi. Zaten kontrolden sonraki günlerde de Helo'da döndüğüne dair bir işaret yok, hala aynı yerde tekmeler ve hareketler hissediyorum.

Janka sezeryan öncesi buna vücudumun hazır olup olmadığını gösteren testler yaptırmamızı istedi. Bu sebeple ertesi gün bir polikliniğe gidip EKG çektirip kan örneği verdim. Kan testi oldukça geniş bir tarama (3 farklı açıdan değerlendirildi ve 3 tüp kan verdim) ve herhalde bazı ilaçlara alerjim olup olmadığına da bakıldı kan değerlerimin yanı sıra. Tam bilmiyorum ama sonuç kağıdında ameliyata engel olabilecek bir şey bulunmadığı yazıyor.

Kan verdiğimde gördüm ki, kanım resmen siyaha yakın bir renk almış. Oysa önceleri gayet kırmızıydı. Herhalde demir haplarının etkisi olsa gerek. Zaten vücudum da kırmızı duruyor dışardan çok kanım var herhalde :)

Doğum konusunda hep hayırlısı neyse o olsun diye dua ediyordum ve buraya da yazıyordum. Fakat kendimi doğum yaparken düşündüğümde gözümde hep normal doğum canlanıyordu. Anladım ki aslında buraya yazarken bir yandan da kendimi ikna etmeye çalışıyorum aslında. İçimde öyle olamayacağı için hala bir burukluk hissediyorum ama kısmet böyleymiş ne yapalım. Bu hafta içinde acaba sezeryanda amnios sıvısı nereden çıkıyor diye merak edince, birkaç video izledim ve normal doğuma göre daha korkunç buldum nedense. Keşke seyretmeseymişim, ah şu merak.

Şuan ne zaman sezeryan olacağım belli değil. Yarın Peter ile randevumuz var ve muhtemelen hangi gün olacağı konuşulacak. Umarım hadi şimdi hemen demez, daha birkaç güne ihtiyacım var sanki. Belki yarından sonra 3-4 gün geçince olabilir, içimde öyle bir his var. Tarih belli olduğunda buraya da yazarım zaten.

Geçen hafta Janka ile randevudan dönerken eşimle dışarıda öğle yemeği yedik. Burada bir Türk kebapçı var, kebap deyince ise tavuk döner anlaşılıyor burda sadece. Orada bir de mercimek çorbası satıyorlar ki, kırmızı mercimek burada bulunmayan birşey. Neyse sordum nerden alıyorsun mercimeği falan diye, almanya tarafından getirtiyormuş ama burda satan bir yer varmış. Sahibi suriyeli imiş ve bulgur mercimek, çeşitli peynirler falan bizim yörelere ait şeyler satıyormuş. Ben bulgur arıyordum aslında, İstanbuldan getiriyordum gidiş gelişlerde bitmişti. Bulgur da süt yapan ürünlerden ya hani o yüzden.

Cuma günü dükkanı aramaya çıktık eşimin iş çıkışında. Dükkanı bulduk ama sahibini bulamadık henüz alamadık yani. Ama aynı caddede bir tatlıcıda baklava satıldığını duymuş eşim daha önce. Meğer sahibi Makedonyalıymış ve türkçe de biliyormuş. Neyse ordan baklava ve pasta aldık. Hamileliğimin başından beri yediğim en tatlı şey, sütlü tatlılar, birkaç parça çikolata yada meyve oldu. Ne pasta ne hamur işi tatlılar yedim, canım da istememişti zaten. O akşam bir baklava bir dilim pasta yedim (baklava biraz değişik, kalın hamurlu ve kare şeklindeydi ama tadı tam baklavaydı). Bu aralar canım tatlı istiyor nedense, herhalde enerjiye ihtiyacım olacak yakında. O kadar tatlı şey yediğim için olmalı, Helo o akşam resmen kudurdu. Nasıl hareket ediyor nasıl yamultuyor, tamam dedim bu akşam hastaneye gidicez biz herhalde. Sonra durdu ve uyumuşum o gece. Sabah düşündüm, anası bu kızı beslemedi hiç galiba. Belki de dönmeye müsait olduğu zamanlarda böyle yeseydim dönerdi kim bilir. O akşam da belki dönmeye çalıştı ama dönemedi yavrucum :(

Kontrollü yiyişim kilo almaktan kaçınmak değil, canım istemiyor ve hele son zamanlardaki mide yanmalarımı çekmemek için hiç yemeden bile durabilirim. Tabiki yemem gerektiği için yiyorum da pek keyif almıyorum. Malesef hala yanmalar devam ediyor ve karbonatlı su içince geçiyor ama sık sık da içmek istemiyorum.

Bu haftanın en dikkat çekici farklılığı ise ayaklarımdaki şişlikler. Daha önce de ellerim ayaklarım ve yüzümde bir miktar şişlik vardı (resimde de görülüyor zaten) ama diğer yerlerdeki şişmeler aynı kalırken ayaklarımdaki şişkinlik bariz bir şekilde arttı. Plastik eldiveni hava ile şişirince parmaklar dik dik olur ya, aynen öyle oldu çok komik duruyor. Sanki sünger üstünde yürüyormuş gibi hissediyorum ve eklem yerlerinden oynatınca ağrıyor. Fakat hala aynı ayakkabılarımı giyiyorum, numarası büyümedi, sadece bağcıklarını gevşettim.

Vücudumda bu değişiklikler dışında pek bir şikayetim yok, hiç sancım yok, hiç bir ağrım yok. Kasıklarım yatarken ağrıyor ama çok fazla etkileyecek şekilde değil. Ayakta iken çok iyi hissediyorum ama o zaman da ayaklar şişiyor işte, uzanınca iniyor biraz.

Buraya bahar geldi nihayet, hava çok güzeldi bu hafta. Cumartesi günü göl kenarına pikniğe gittik kocacımla. Yanımıza termosta çay ve kurabiye aldık, bir saat kadar D vitamini alıp döndük. Kızımız doğunca yeniden gelmenin hayallerini kurduk.

Pazar günü de evi temizledik biraz daha. Sürekli temizleniyor tabi de batıyor elbet. Son günlerde bir iş varsa aklımda hemen yapmak gereği hissediyorum, sonrası olmayabilir çünkü. Bir de uzman tv den yenidoğan bebek bakımı ile ilgili videolar seyrettik kocacımla. Ben az çok aşinayım ama bazı püf noktalar da öğrendim iyi oldu. Videoları seyrederken ben de eşimi seyretmeyi çok seviyorum, yüzü öyle yumuşuyor ki. Zaten bu hamileliğim süresince yeniden aşık oldum ona, hele son zamanlarda öyle yoğun hissediyorum ki. İkimiz de değiştik biliyorum, onun bu yeni duygularla bezenmiş hali bana çok romantik geliyor :)

Doğumdan sonra eşim yanımda olması için izin alacaktı ama evden çalışıp çalışamayacağını sormasını istemiştim ben, çünkü işi evden çalışmaya müsait ve izinleri yansın istemiyordum. Normalde böyle bir uygulama hiç olmuyormuş ama eşime iki hafta kadar evden çalışması için izin verdiler, çok sevindik. Kızım kısmetini kendi yaratıyor galiba :)

Şu an ev pırıl pırıl, Helo'nun herşeyi hazır, biz merakla bekliyoruz  onu, hava çok güzel, güneş parlıyor ve kızımın bir bahar çiçeği gibi evimize açması için gün sayıyoruz.