Bu sabah uzun bir aradan sonra blogları okudum, yazmak istediğim konuları düşündüm ve artık kuşumuzu alalı neredeyse üç ay olduğu için, çocuklarla ilişkisini bloğa yazmalıyım diye iç geçirdim. Tüm bunlar olurken yine Lily etrafımda uçuyor, kah telefonuma kah omzuma konuyordu. Üç ayda biz ona o bize öyle alıştı ki, hiç bir korkusu kalmamıştı, bazı komutlarımızı anlamaya başlamıştı ve bazı tanıdık sesler bile çıkarmaya başlamıştı.

Geçmiş zamandan bahsediyorum çünkü şimdi artık yok😭 Kendi kendime nazar değdirdim belki, ama her ne zaman böyle düşünsem bir terslik oluyor, bir keresinde arabama binince icim mutlulukla dolmuş, ne çok seviyorum seni ne güzelsin diye içimden konuşmuş hemen ardından kaza yapıp çizdirmiştim :(

Bahçe kapısı açık fakat sineklik kapalı haldeyken, sineklikte Spiderman gibi geziniyor ben de onun komikliğini izleyip eğleniyordum. Birden en üstte sinekliğin bağlantı yerinde bir yırtık olduğu aklıma geldi, koşup az açılmış olan kapıyı çekmeye çalıştım, yaptım da ama bir anda ne olduysa anlamadan kendini boşlukta buluverdi. Gördüm o da afalladı, düşmemek için bir tur uçtu, çağırdım ama farklı bir yöne uçuverdi ve gitti.

O anda evde kıyamet koptu. Kızım panik krizine girdi , oğlum sızlanma. Biraz sakinleşince aramaya çıktık ama bulamadık. Kafesi bahçede yüksek bir yere koyduk belki döner umuduyla. Gözümüz hep kafeste aklımız onda ama çocukların halleri beni kuştan daha çok düşündürüyor. İlk kez bir hayvanları olmuştu ve gerçekten çok sevmişlerdi. Hani bu yazımda olmasını istediğim bir ilişki vardı ya, tam da o olmuştu aslında. Bir yanım çok minnettar bu güzellikleri tattıkları için, bir yanım ise hiç olmasaydı bu acıyı da yaşamayacaklardı diyor. Fakat belki de öyle böyle kayıplarla baş etmeyi öğrenecekler ve güçlenecekler.

Lily kaçtıktan sonra yağmur yağdı. Acaba sığınacak bir yer buldu mu? Karnı acıktı mı? Onu gruplarına alacak arkadaş bulabilir mi? Yoksa bir köşede ağlayıp duruyor mu şimdi? Canım kuşum sen en çok bana arkadaşlık etmiştin :( Çok dua ediyoruz belki dönersin.

Cocuklar buyudukce dertleri buyur derler ya, tam da bu aralar bu turde "challenge"larini yasiyorum hayatimin. Bu gune kadar kizim evin zillisi, oglum evin uslusuydu. Simdi roller degisti, oglumun icindeki karanlik gucler, benim o masum minik bebegimi eline gecirdi :) Kizimi ise sanki daha az goruyorum, oyle cok ozluyorum ki... Buyudukce cocuklar anneden uzaklasiyormus ya, bir kac sene sonrasini dusunemiyorum.

Bunlar bebekken gunde 12 saat uyuduklarini varsayarsak, 12 saat dipdibe idik her gun. Sonra oyun okuluna gittiklerinde (2-4 yas) sadece gunde 3 saat yoktular ve bu da haftanin her gunu degildi zaten. Yani ben iki cocugu gunde 12 ser saat cok rahat idare edebiliyordum. Simdi ikisi de gunde 6 saat okulda ve okuldan sonra uyku saatine kadar 5 veya 6 saat evdeler (bazen aktiviteler dolayisiyla daha az) ve ben resmen zorlaniyorum. Inanin anneligimde son bir kac aya kadar hic bu kadar yetersizlik hissiyle dolmamistim. Ozellikle oglum remen bir huysuz ihtiyar gibi oldu, hep sikayet hem memnuniyetsizlik, ne yapsam yaranamiyorum.

Hadi diyelim ki, yaslandikca tahammul seviyem azaldi, sinirlerim lackalasti fakat 7 kusur yillik anneligimde kazandigim bir sabir artisi da var. Demek ki

     bu sabir artisi < yaslilik etkisi+ cocuklarin dertlerinin buyumesi

ile olusan toplam etkiye yetmiyor, az kaliyor. Simdi onumuzdeki 5 yil icin bir plan yapacak olursam, cocuklarin dertleri belki bir kac kat daha fazla artacak ve tabi ki yasliligin getirdigi "kafa kaldirmiyor" etkisi daha da artacak ve sonunda sanirim ben cildiracagim. Cidden buyuk cocuklari olanlar nasil yapiyorsunuz merak ediyorum?

Tabi o zaman su faktoru de isin icine eklemek lazim. Buyudukce evden uzaklasiyorlar ya, belki simdiki gibi 5-6 saat degil de belki sadece aksam yemegi sirasinda 1-2 saat gorecegim, bu da dengeyi koruyacak ama ama...

Ben onlari gormeden, ozlemeden nasil duracagim😭

Iyice bosladigim blogumu, bu guzel bayram sabahinda bos birakmak istemedim. Hepinize mutlu, huzurlu bir bayram diliyorum.

Hollanda'dan kocaman sevgiler.

photocredit:sarahgardnerphotograpy