Omuza İki Pat Pat

Yüksek lisansa yeni başladığımda aldığımız derslerin katılımcıları değişken olurdu. O yıl aldığım dersin tek öğrencisi bendim. Bağlı olduğum anabilim dalından aldığım derslerde hocam beni aynı zamanda yetiştirmek amacıyla, dersleri benim anlatmamı isterdi. Sanki karşımda bir dinleyici grubu varmış gibi hazırlanır, tahtayı kullanır, metinleri hazırlardım.

Elbette düzelttiği noktalar oluyordu ama sanırım ilk derslerden birinin sonunda idi, hocam dersi sunuşumu beğenmiş, beni kapıdan geçirirken omzuma hafifçe iki kere vurmuştu. Pat pat!

Hani bazı anlar vardır, hiç unutulmaz, gözlerimizi kapayınca herşeyiyle yeniden hatırlarız. Daha önce kimse omzuma o manada vurmamıştı ve o küçücük hareketin çok ama çok büyük bir mesajı vardı: Aferin, yola devam, hadi !! O anda hissettiğim duyguyu ve rahatlamayı anlatmam kolay değil. O zamana kadar çok gergin olduğum bir konuda kendime güvenmemi sağlamıştı.

Bugün şu yazıya yorum yaparken hatırladım bu hatıramı. O kadar basit bir hareket ama neredeyse toplumca unutmuş gitmişiz. Sanki daha çok eski zamanlarda bilge dedeleri yaraşır bir hareket bu. Omuza vurmalar yine var ama arkadaşlar arasında naber lan deyip itekleme haline gelmiş. Bazen de uzun zamandır ilk defa karşılaştığımız kişiye sıkı sıkı sarılıp kucaklaşırken çok özlediğini göstermek için. Ama hadi başarabilirsin şeklinde olanı ise pek az.

Oysa hem kendi hem çocuklarımızın omuzlarının ihtiyacı var bu iki pat pat vuruşa. Hiç birimiz kendi kişisel tarihimizde bir önceki dönemden daha kötü durumda değiliz. İyileşiyor, öğreniyor, gelişiyor, büyüyoruz. Hepimize kocaman bir aferin. Hadi, durmak yok, yapabilirsin!