Biraz önce instagramda bir arkadaşıma yorum yapacakken aklıma geldi, daha önce okuduğum ve unuttuğum bu alıntı. Buraya da yazayım unutmayayım.
Roman aslında ne okuduğumuzdan çok ne hissettiğimizdir. İşte yukarıdaki tek cümle bizi sayfalarca anlatabilecek kadar çok duyguya boğuyor. İyi bir yazarın farkı da burada ortaya çıkıyor. Şimdi farkediyorum ki, ben de okuduklarımı benim için iyi-kötü diye kıyaslarken, en çok bu duygu yoğunluğunu dikkate alıyorum.
Evet bu çok dokunur bana da.. Fakat Hemingway'in diğer romanları baya ağdalı, sayfalarca, ayrıntılara boğarcasına betimlemelidir ;) Ben de romanın ilk cümlesine çok önem veririm, o ilk cümleden seni hop yakalayıverir ya.. Mesela "hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum" ile beni yakalayan ve hala bırakmayan düşünceler silsilesi.. Offf romanlar..
YanıtlaSilVe taze yazarlara fikirler 😉
SilOfff tüylerim diken diken oldu!
YanıtlaSilZaten kelimelerin gücü de bu değil mi?
Müthiş bir tanım. Sözler bazen konuyu tüm derinliğiyle özetliyor.
YanıtlaSilNe kadar da anlam yüklü cümle, etkiledi.
YanıtlaSil