Başka bir ülkeye göç etmiş olunca geride kalanların kıskançlığı mı, umursamazlığı mı nedir (gerçekten sebebin hangi his olduğunu kestiremiyorum) bir soğukluk, mesafe, boşvermişlik, umursamazlık seziyorum tavırlarında. Oysa biz hala onların akrabası, arkadaşı, yakınıyız ve biz hala onların yaşadıkları hayat mücadelesinin benzerini yaşıyoruz. Üstelik ekstra zorluklar da olabiliyor.
Geçtiğimiz haftalarda bloğuma da yazdığım gibi iki çok önemli olay gerçekleşti ailemiz için; kızımın 3. sınıfa (Türkiye karşılığı 1. sınıf) ve binicilik kursuna başlaması. Benim için doğumgünleri, yıldönümleri, böyle değişik bir döneme atılan adımlar çok önemlidir. Mümkün olduğunca kaçırmamaya, tebriklerimi iletmeye ve kendi ailemiz arasındaki günleri de elimden geldiğince unutulmaz kılmaya çalışırım. Eh tabi herkes bu düşüncede olmayabilir fakat benim için bunlar hayatın rutininden çıkıp biraz renk katma fırsatı demek. Yine geçtiğimiz hafta boyunca okula başlayan yakından uzaktan tanıdığım herkesin miniğini tebrik ettim, güzel niyetlerimi gönderdim, üstelik onlar için heyecanlandım ama gel gelelim ben aynı şekilde karşılığını alamadım. Aslında karşılık verecek durum olmamıştı, yani kızımın okula başlaması, Türkiye’den önce olmuştu ve bizi tebrik etmeyenleri dahi umursamayıp yine tebrik etmiştim. (çoğunlukla ig hesabını kastediyorum) Çünkü bu tip şeylerin hesabını tutacak zamanım ve enerjim yok. Fakat hemen ardından binicilik kursumuza gösterilen yoğun ilgisizlik beni biraz düşündürdü; “ben nerde yanlış yaaaaptım.”
Elbette ki bunu “ay bana yorum yapmadınız çok kızdım” minvalinde yazmıyorum. Sadece kendi kendime düşünüp anlamaya çalışıyorum. Acaba insanlara samimiyetimi yeteri kadar iyi ifade edemiyor muyum? Yoksa bizim zaten dolu dolu olan günlük yaşamımızda bunlar sıradan ayrıntılar olarak mı kalıyor, veya gerçekten kişinin kendisiyle ilgili bir problem mi bu, yoksa aman ben yazsam ne olacak yazmasam ne olacak mı deniyor?
Hiç fikrim yok doğrusu. Belki burada yaşamayanlar buradaki özel olayların ne kadar zor elde edildiğini anlayamıyor, uzaktan sıradan geliyor. Belki de gerçekten gözden ırak olan gönülden de uzak oluyor. Belki de samimi sevenlerimiz fazla yok bilemiyorum. Her ne sebep olursa olsun, bu durum kalbimi titretse de, ben olduğum gibi olmaya devam edeceğim. Yine herkesi kutlayacağım, yine pozitif enerjimi sunacağım, yaptığım pervasızlıktan (!) da utanmayacağım.
Zaten uzakta, başka ülkedesiniz bir de üstüne bu ilgisizlik beni de düşündürürdü herhalde... Kızınızın okulu ve binicilik kursu hayırlı olsun.
YanıtlaSilTesekkür ederim, sözüm daha çok instagram hesabımdaki olaylar içindi. Burası benim hatıra ve düşünme alanım daha çok. Fakat tabi ki yorumlar herkes gibi beni de memnun ediyor.
Silbence kıskançlık .....
YanıtlaSilBence basit bir teknolojik sorun da olabilir, aırı kalabalık ve bir sürü çöp olan sosyal hesaplarda fark edilmemiş olabilir.. Mesela ben fark ettim mi, tebrik ettim mi (normalde ben de çok dikkat ederim de) hatırlayamadım Gece, ben etmediysem kesin görmemişimdir, ondandır :D Yine edeyim :D Cağnım akıllı bıdığının çok başarılı ve mutlu bir eğitim hayatı olsun! Hayırlı olsun <3
YanıtlaSilAy bu arada instagram kullanmıyorum, facebook'u kastetmiştim :D Dinazor şeysi olan..
YanıtlaSilBiliyorum canım seni, ig de paylaştım sadece. Ben de fb kullanmıyorum pek.
SilAslında muhtemelen tüm göçmenler benzer sorunu yaşıyor. Asıl değinmek istediğim, uzaktaki yakınları olanlar varsa, biraz da bu açıdan düşünmeye davet etmek. Biz onların hayatını çok iyi biliyoruz, orada yaşadık, gördük bildik. Ama onlar bizim challenge’larımızı hiç bilmiyorlar.
Türkiyede artık stress, yaşam zorluğu, ilaveten hasetlik hatsafhada olduğundan önceliklerimiz tebrik olmuyor.Olmayacak da , boşuna kafanıza bunları takıp sorgulamayın bile,hayat kısa . Yakında ben de sanırım Türkiyeden ayrılacağım muhtemelen beni de benzer şeyler bekliyor ::) Sevgiler
YanıtlaSilHayırlı olsun, bazı kişiler için gerçekten diğer sıkıntılardan sıra gelmiyor olabilir ama Türkiye’de bir kısım insan var ki kutlamaları bile abartan, özellikle bebeklerin neredeyse her aşaması için parti yapan cinsten. Doğrusu bir denge yok
SilTürkiye'den buralarda hayat tuzu gözüküyor biraz onlara. At binmek Türkiye'de cok lüks bir hobi, tebrik edilebilecegini bile düsünmemis olabilir. Ben de bazen kiziyor ya da üylüyorum hayatimin burada tuzu kuru saniliyor olmasina. dertlerimin sayilmiyor olmasina, ki bana tuzu kuru diyenerin hayatlari vallahi daha kuru, neyse iste ona da alisiyorum zamanla. Bana kimse ne yorum yazizor ne de yorumlarima cevap veriyor. Herhalde diyorum kendi frekensansimi iyi veremiyorum insanlara. Yine de ezik gibi hep yaziyorum ben de ama.
YanıtlaSilBen de düşünüyorum acaba bende mi sorun diye.
Silkimsede sorun yok aslinda sadece insan zamanla burada yasamanin nasil bir sey oldugunu asla anlayamayacaklarini bekledigimizi asla alamayacagimizi kabulleniyor. Bir süre sonra da üzülmüyor. Cocuklarin büyüme süreci gibi bizim de gurbet hayatina alisma sürecimiz var. O süreclerden bir bölüm bu da.
Silbende şu oluyor. genelde bir önceki gibi pozitif ve tatlış yazılara yorum bırakmıyorum, onu fark ettim. çok haklısın GeCe. güzel ve neşeli gelişmeleri olağanmış, zaten olması gerekirmiş gibi algılıyoruz.
YanıtlaSilben de tebrik etmemiş olabilirim yeni gündeminizi. ama sayende kendimin farkına vardım.
Ne kadar iyi anlıyorum seni...
YanıtlaSilSanırım yalnız göçen tüm insanlar benzer şeyleri tecrübe ediyoruz. Bu da sürecin bir parçası demek ki, acı ama gerçek 😔
SilSadece göçmenler değil arkadaşım, memlekette yaşayan arkadaşlar bile unutulup gidiyor, sosyal medyada veya eski çevresinde değilse. Bu konuda ve hayata dair biçok konuda şu an o kadar bıkkın hissediyorum ki kendimi anlatamam. Sezen Aksu'nun "Arkadaş Şarkısını Duyunca" diye hoş ve anlamlı bi şarkısı var, tavsiye ederim. Arkadaşlara bu şarkıyı klasik tlf mesajı ile göndermiş, ona bile tepki alamamıştım. Acayip bi zamandayız vesselam. :) Bu arada hayırlı olsun ufaklığın yeni başlangıçları.
YanıtlaSilNaciye
Çok teşekkürler şarkıdan emin olamadım bildiğim bir şarkı var ama şimdi kontrol edeceğim 💗
Silİnce dusunce tarzini kaybeden bir toplum olma yolunda ilerliyoruz. Toplum olarak taktik tek yon gozluklerimizi onumuzu bile goremiyoruz, adeta uyutulmus gibiyiz. Bir de tabii ki bizde olmayan pis mantigi ezelden var. Karsidan bakisimizda hep bir kucumseme, gormezden gelme de var. Ben de doluyum, iyisi mi susayim.
YanıtlaSilHepimize kolay gelsin
Sil